Eén van de gebieden waar ik de voorbije decennia actief ben geweest, is het Bos van Aa in Zemst. Ik volg het intussen meer dan veertig jaar en heb gezien hoe het veranderde van een landbouwgebied, over een laguneringszone naar een zandwinningsgebied tot een intussen indrukwekkend natuurgebied van ongeveer 200 ha. Het aantal uren dat ik daarin gestoken heb, valt niet te tellen.

Veel vrijwilligers die zich er vandaag nog voor inzetten, waren er ook in het begin al bij. Eens je zo’n machtig gebied ziet evolueren naar één van de mooiste en rijkste natuurgebieden van de streek laat het jou niet meer los en wil je dat het nog mooier en beter wordt.

Natuurbescherming, natuurbeheer en natuurstudie zijn per definitie werk van (zeer) lange adem. Er komt ook nooit een eind aan, want binnen pakweg honderd jaar moet het nog steeds beheerd worden als je de hoogste natuurwaarden wil behouden. Je kunt zonder blozen stellen dat het voor zowat alle betrokkenen om een levenswerk gaat.

Daar kunnen familie en vrienden over meespreken. Zij weten intussen dat het om meer gaat dan een passie. Als de persoon in kwestie weer eens onvindbaar is, kun je er donder op zeggen dat hij of zij in het Bos van Aa of het aangrenzende Kollintenbos zit om er te werken of de natuur te bestuderen of een groep te begeleiden die het gebied wil verkennen.

Velen zijn onder de indruk van zoveel moois en interessants. En elk jaar komen er nieuwe soorten bij. Of misschien waren ze al aanwezig, maar leren we ze nu voor het eerst kennen.

Het frappantste voorbeeld daarvan is de in 2014 genomen foto van een iepenpage, de eerste ooit. Het gaat om een dagvlinder, waarvan we lang vermoedden dat die aanwezig is, maar die we nog nooit te zien hadden gekregen. Tijdens een gewone wandeling van een groepje enthousiaste natuurliefhebbers werd een foto gemaakt van een vlindertje. Achteraf bleek het dus om die bijzondere soort te gaan. Vreugde alom bij iedereen die op één of andere manier betrokken is bij het reilen en zeilen van dit gebied. Schitterend, toch?