Het is voormiddag. De najaarsmist trekt moeizaam weg. Er hangen druppels in de lucht die zich net geen regen laten noemen. Het gras van het golfterrein ligt er aanlokkelijk groen en glooiend bij. Ik, absolute beginner, word resoluut naar de oefenterreinen verwezen. Lesgever Giles Delhoux zal me een half uur de belangrijkste technieken laten oefenen. Het doel? Een bal raken, liefst op de juiste manier. Ik zet me schrap. Ik sta niet bekend om mijn fantastische balgevoel noch voor mijn zwier- en zwaaicapaciteiten. De trauma’s uit de lessen lichamelijke opvoeding staan nog scherp in mijn geheugen gegrift.

CONCENTRATIE, ONTSPANNING

‘Je staat wat verkrampt, voel je?’, vraagt Delhoux na een paar hortende ballen. Ik voel het. Mijn schouders, mijn armen, en heel de rest van mij staat er alles behalve ontspannen bij. Ik knik. Concentratie. Ontspanning. Mijn handen zitten goed op het handvat van de club: een beetje over elkaar, in de juiste houding. Het voelt zelfs al een beetje normaal aan. De club zwiert naar achter, handen ter hoogte van het borstbeen. De club zwiert omlaag, raakt vloer en bal, de bal vliegt weg. Ja hoor, ik heb zelfs gedacht aan de draai van mijn rechter knie. ‘Die was al beter, hè? Nu de polsen nog.’

Wie er klaar voor is, legt een theoretische proef af, gevolgd door een praktische: in een welbepaald aantal slagen de negen holes halen. Lukt het, dan mag je voortaan het golfterrein op. ‘Lukt het niet, dan doe je de proef gewoon nog een keer’, zegt Eric De Plecker, uitbater van de club. ‘We hebben leden die na drie maanden hun brevet haalden. Anderen doen er een jaar over, maar dat maakt niet uit: golf is een individuele sport, je kunt ze in je eigen tempo beoefenen.’

OEPS

Delhoux is vastberaden om mijn slag goed te krijgen. Ik breng de club omhoog, ik zwaai… waar is de bal? Ik tuur al in de verte als ik besef dat de bal gewoon nog voor mijn voeten ligt.

Oeps. ‘Je moet je armen meer strekken’, legt Delhoux uit. ‘Beginners hebben vaak de neiging om hun armen te dicht bij hun lichaam te houden.’ Opnieuw. Club omhoog (borstbeen!), naar beneden zwaaien (armen gestrekt!), raak vloer en bal (yes!), uitzwaaien (soepele pol- sen!). ‘Ja hoor. Mooi voor een eerste les. Golf is een erg technische sport. Die swing moet echt goed zitten als je vooruitgang wil maken.'

VOOR IEDEREEN

Aan golf kleeft nog altijd een elitaire reputatie; iets voor rijke mensen met grote auto’s en dure horloges. Zakenmannen met tien cre- ditcards op zak. ‘Dat beeld klopt niet meer’, verzekert De Plecker me. ‘De laatste tien jaar is een golfuitrusting gehalveerd in prijs. Voor 250 tot 300 euro heb je de 14 basisclubs. Hier bij ons betaal je 700 euro lidgeld per jaar: een fitnessabonnement kost snel meer. En het is een sport voor alle leeftijden. Ons oudste lid is 92. Kinderen kunnen starten vanaf een jaar of vijf. Hun raad ik altijd aan om eerst een paar keer te proberen. Voor veel jonge gastjes is de concentratie nog niet weggelegd.’

ERIN! ERIN!

‘We gaan leren putten’, zegt Delhoux. Belang- rijk. Hoe goed of slecht je ook bent, je wil die bal uiteindelijk in die hole hebben. Ik krijg een andere club aangemeten. In tegenstel- ling tot de vorige is het blad daarvan hele- maal recht. Delhoux legt me uit hoe je moet slaan (zachtjes, een beetje voorovergebogen, vanuit de schouders) en hoe je berekent hoe hard je dat doet. Ik kom een paar keer in de buurt van de hole, maar de bal rolt er net niet in. Opnieuw! Opnieuw! Schuilt hem daarin de verslaving? Je wil die bal erin. En vervolgens wil je dat sneller. Beter. Fraaier. Ik moet toegeven dat ik golf voorheen écht niet snapte. Zo’n stok, zo’n bal, zo’n putje en veel gras… Na dit half uur les begint het me alvast te dagen. Ik schud Delhoux de hand en pak mijn golfclub weer beet. Juiste grip. Houding. Concentratie. Zwaai. Hij moet erin, die bal. Voor dat lukt, krijg je me hier niet weg.

www.steenpoel.be