'Plaatjes draaien zoals in je living'
Geen groots decor. Geen ingewikkeld opzet. Geen dringende boodschappen. Links op de scène zit muzikant-componist Maarten Van Cauwenberghe aan een draaitafel bezaaid met Dylanplaten. Naast hem staat danseres-choreografe Lisbeth Gruwez. Hij legt een eerste nummer op. Ze gaat de dansvloer op, die zwart en glimmend is als een vinylplaat. En ze danst. Acht nummers. ‘We hebben ons eigen Dylanalbum samengesteld.’
INTIEM MOMENT
‘De productie is een cadeautje, voor het publiek en voor onszelf, omdat er geen enkele sérieux rond hangt.’ Van Cauwenberghe: ‘De toeschouwer is getuige van een intiem moment tussen ons. We leggen muziek op, draaien plaatjes voor elkaar. Wij doen dat elke keer als we aan een creatie beginnen: we luisteren samen naar muziek om een sfeer te bepalen en muzikale keuzes te maken. Lisbeth Gruwez dances Bob Dylan is nooit een idee op papier geweest. Het is organisch gegroeid.’
Van Cauwenberghe is een grote Dylanfan. ‘Nog niet zo lang. Pas een jaar of vijf geleden is de klik gekomen. Ik hoorde het album Highway 61 Revisited en pats, ineens had ik hem. Hoe meer ik nu naar Dylan luister hoe meer ik besef wat voor een genie hij is.’ Van Cauwenberghe legde geregeld plaatjes op tijdens tournees en repetities van Voetvolk en zo nam hij Gruwez stilaan mee op zijn Dylantrip. One More Cup of Coffee draaide voor haar de knop om. Het nummer werd een ritueel. Voor elke voorstelling werd het het laatste liedje dat ze draaiden voor het publiek binnenkwam. Gruwez danste erop, als opwarming. Wat later kwam het besef dat er een hele voorstelling in die enorme Dylancollectie schuilde.
LOS-VAST
Het Voetvolk-duo maakte uit al die honderden Dylannummers een longlist van zestig liedjes. ‘Dat was makkelijk’, vertelt Van Cauwenberghe. ‘Maar die lijst terugbrengen tot acht was hels. Bepaalde nummers hebben we bewust aan de kant geschoven. Masters of War bijvoorbeeld, heeft een te duidelijke connotatie met oorlog en geeft daardoor te veel richting. Dat wilden we niet. Toch hebben we hartverscheurende keuzes moeten maken.’ Daarom, en om het voor zichzelf spannend te houden, wisselen ze al eens een nummer. Alles aan de voorstelling zit op die manier zo’n beetje los-vast. Elk nummer heeft een choreografie, maar elke avond voert Gruwez die net iets anders uit. Of ze slaat een praatje met de toeschouwers, laat ze zelf een plaat aanvragen, neemt even tussen hen plaats.
1.000 KLEINE DINGEN
De voorstelling is haast toevallig ontstaan. Dus, zou je denken, had het even goed een andere artiest kunnen zijn op wiens werk Gru- wez danste? ‘Ik vraag het me soms af’, zegt ze. ‘Zou ik kunnen dansen op Prince? Neil Young? Roy Orbison? Het zou snel klef worden, vrees ik.’ Van Cauwenberghe: ‘Dylans muziek is eigenlijk ondansbaar. Er zit zo’n rare ritmiek in, de frasering van zijn zang is bizar, alles verandert constant en hij speelt zo vuil… Dat is zijn kracht.’ Gruwez: ‘Een danser heeft in zo’n nummer wel 1.000 dingetjes om mee aan de slag te gaan. Om deze voorstelling te maken, vertrok ik dan ook niet van de beweging, maar van de teksten. De tekst komt binnen en de woorden dragen mij.’
VRIJHEID
Of Bob Dylan nu voor een publiek staat, in een studio zit of een Nobelprijs literatuur krijgt toegekend, hij blijft zijn eigen – vaak nogal stugge – zelf. ‘Bij die Nobelprijs liet hij twee weken niets van zich horen. I was speechless, zegt hij dan. Ik vind hem gewoon heel authentiek’, zegt Gruwez. ‘Hij trekt zich van niets of niemand iets aan, zwicht niet voor modegrillen. Dat is een vrijheid die een kunstenaar nodig heeft. En natuurlijk is het makkelijker om radicaal je eigen weg te gaan als je platen goed verkopen, maar het is toch een kwaliteit die alle kunstenaars zouden moeten bewaren: niet zoeken naar iets wat commercieel goed ligt, maar naar iets echt. Dat probeer ik in de voorstelling ook te doen. Ik leg de dans en de muziek open, eerlijk en zonder franje op het bord van het publiek.’
VR • 9 DEC • 20.30
Lisbeth Gruwez dances Bob Dylan
Dilbeek, CC Westrand, 02 466 20 30
