Ines groeide op in een piepklein stadje in Vlaams-Brabant en besloot al snel dat het daar té piep was. Ze droomde van Londen en Rome, maar schopte het tot Leuven, dan Antwerpen, dan toch weer Leuven. 

In die halvecirkelbeweging was de Rand een constant rotatiepunt. Ze streek er neer voor haar allereerste gepubliceerde artikel. En ze bleef terugkomen. Dat doet ze nu al 13 jaar.

Dat er te weinig uren zijn in een dag, beschouwt Ines als een groot existentieel probleem. Dat een mens geen 9 levens heeft, is dan ook jammer.

Ze wil namelijk schrijven, en veel. En over de meest uiteenlopende onderwerpen. Ze wil spreken met mensen en hun verhalen noteren. Omdat je soms moet kiezen, schrijft ze het meest over kunst en cultuur. Literatuur. Theater. Enzovoort.

Ze wil ook andere dingen. Veel spelen met haar supertoffe kindjes, bijvoorbeeld. Kleren voor hen maken. Hen voorlezen, meenemen naar theater, concerten, tentoonstellingen. Enzovoort. 

Ze wil veel doen met familie en vrienden. Uit eten, uit shoppen, uit naar alles wat mooi, leuk en interessant is. Film. Verre landen. Dat nieuwste cafeetje op de hoek. Enzovoort. Enzovoort.