'Wat een verschil met juli en augustus. Twee maanden waarin het lijkt alsof ik een zee van tijd heb.’

‘Wat ik met die tijd wil doen? De lockdown heeft me alvast doen inzien hoe belangrijk mijn vrienden zijn. Gewoon tijd met hen doorbrengen, ben ik als pure luxe gaan zien. Deze zomer gaan we samen heel wat terrasjes doen. Zeker weten. Ik denk aan Café Jardin in Tervuren. Een gezellige, verborgen tuin in het hartje van de gemeente, waar je tijdens de zomermaanden elke vrijdagavond kan genieten van food, drinks & music.’

‘Ook het Park van Tervuren blijft een topper. Zo mooi! Ook Brussel kan me in vakantiesfeer brengen. Mijn vriendinnen en ik trekken graag naar De Markten op de Oude Graanmarkt. Of naar de sfeervolle cafés in de buurt van Sint-Goriks. Als we samen zijn, kunnen we uren praten. Over onze ervaringen op school, thuis en in de wereld.’

‘Tijdens de lockdown heb ik mijn vriendinnen gemist. Dat we elkaar niet konden zien, was een zware beproeving. Ik voelde me heel eenzaam. De twee eerste weken heb ik in de put gezeten. Tot ik besefte dat ik de knop moest omdraaien. Ik ben begonnen met een dagindeling op te stellen. Dat heeft me geholpen om structuur in mijn leven te brengen en op een positieve manier door de dagen te komen.’

‘Maar wat een bevrijding was het toen de versoepelingsmaatregelen er kwamen! Terug de dingen kunnen doen die al die tijd verboden waren, had iets bijzonders. Zoals bijvoorbeeld mijn bezoek aan WIELS. Ik zag er de tentoonstelling van Thao Nguyen Phan, een Vietnamese multimediakunstenares die aan de hand van video’s en schilderijen over de geschiedenis van Vietnam vertelt.’

‘Het deed me denken aan de Filipijnen. Het land waar mijn moeder werd geboren. Verleden jaar ben ik er met haar en mijn zus naartoe gegaan. Het is moeilijk te omschrijven wat zo’n reis met je doet. Ook al spreek je de taal niet, ook al zie je je familie maar om de zoveel jaar, toch voelt het elke keer als thuiskomen. Dat de oorlog tegen drugs er zoveel slachtoffers maakt, baart me zorgen.

'Toch ben ik hoopvol. Iets zegt me: change is in the air. Dat gevoel had ik ook toen ik aan de manifestatie van Black Lives Matter deelnam. Wat een machtig gevoel was dat. Meer dan 10.000 mensen die hun nek uitstaken voor meer rechtvaardigheid. Zou het kunnen dat zij de toon voor het post-coronatijdperk hebben gezet?’

Maryse Tastenhoye is student Kunstwetenschappen & Archeologie.