Hoe anders dan in mijn hometown Vilvoorde, waar ik op de fietspaden langs de Zenne of het Zeekanaal dikwijls norse gezichten zie. Bijna niemand zegt er goedendag.

Hoe komt het toch dat wij zo afstandelijk zijn geworden en onze Franstalige landgenoten zo vriendelijk? Want ik herinner me dat het er in Vlaanderen en de Vlaamse Rand ooit ook gemoedelijk aan toe ging. Het lijken lang vervlogen tijden.

Waarom is het zo moeilijk om onze medemens op straat te (h)erkennen met een simpele groet? Het voelt zo koud en onpersoonlijk aan. Terwijl we allemaal lotgenoten zijn en een gemeenschappelijke interesse delen om in de natuur te wandelen en te fietsen, of naar het werk op weg zijn.

Vanwaar die lange lip en sombere gezichten? Voor mij blijft het onwezenlijk dat mensen zich gedragen alsof de andere niet bestaat. Waarom zouden we mekaar negeren? Een glimlach of een vriendelijk gebaar vraagt niet veel moeite en doet zoveel deugd. Zeker vandaag. Kom op mensen: spreek elkaar aan. Dat kan ook op een coronaveilige manier.