Het lijkt een trend: de jonge generatie dramastudenten heeft weer zin in grote verhalen en durft daarbij ook naar klassiek teksttoneel te grijpen. Zo ook makers/spelers Imke Mol, Naomi Van der Horst, Flor Van Severen en Mitch Van Landeghem die samen met scenograaf/lichtontwerper Gilles Pollak WOLF WOLF vormen. Ze benaderen de tekst vanuit een spelersdramaturgie. Van der Horst: ‘Dramaturgische keuzes maken we eerder vanuit de rollen omdat we echt zin hebben om te spelen. Daarbij maken we allemaal beslissingen.’ Mol vult aan: ‘Meer nog dan vanuit teksten vertrekken we vanuit een narratief, of we eindigen in ieder geval met een narratief. Het verhaal is belangrijk.’

Naar eigen zeggen hebben de spelers allemaal een andere speelstijl. Dat zien ze als een kracht. WOLF WOLF is geïnteresseerd in de grens tussen fictie en realiteit. Het in en uit de fictie stappen wordt een thema. ‘We vinden het leuk om te werken met oud repertoire, om te kijken hoe we ons daar tegenover verhouden en wat we er mee kunnen.'

Onzegbare zegbaar maken

Hoe geef je in godsnaam een eigen draai aan een meer dan honderd jaar oude tekst over pubers? Daarvoor moeten we even terug naar de zomer van 2020, toen TAZ de Zomer van O! organiseerde en WOLF WOLF een residentie aanbood. Daar lazen ze heel veel teksten. Alle vier werden ze gecharmeerd door het stuk Voorjaarsontwaken van Wedekind. ‘Daar zitten zoveel thema’s in. Het gaat over de stap naar volwassenheid. Dat sprak ons aan, want we zitten zelf ook in een overgangsfase nu we zijn afgestudeerd en richting de 30 gaan.’

Wedekinds tekst leende zich perfect om een vertaalslag naar het nu te maken, meer dan andere, modernere teksten die de revue passeerden. Die waren al ‘af’. Maar dat wil niet zeggen dat het maakproces zonder slag of stoot is verlopen. ‘Het kostte ons bloed, zweet en tranen. In het stuk zitten thema’s die nu niet meer of op een andere manier actueel zijn. Het gaat bijvoorbeeld over mensen die niet weten waar kinderen vandaan komen en in een heel strenge gelovige gemeenschap leven. We hebben gezocht naar wat daarvan de kern is en of we daar een andere vorm voor konden zoeken. De onwetendheid over voortplanting toen zou je nu kunnen herleiden naar onwetendheid over welke anticonceptiemiddelen er zijn’.

Eigen verhaal

Uiteindelijk schreef het collectief een nieuw stuk, vertrekkende vanuit de mooiste scènes van het origineel. Ze voegden een metalaag toe: ze spelen een groep scholieren die repeteren voor het schooltoneel waarbij ze Wedekinds stuk opvoeren. ‘In veel coming of age films zit schooltoneel. Vaak gaat het over buitenbeentjes die iets moois creëren dat groter is dan de werkelijkheid. Daarin mag het groteske bestaan, heftige emoties krijgen er een plek.’ Het schooltoneel als veilige plek om te repeteren voor het echte leven.

Doordat ze allemaal aan het verhaal schreven, slopen er diverse schrijfstijlen en vormen in. Iemand begon liedjes te schrijven, want daarin kan je kwijt wat je in het echt niet gezegd krijgt. De makers wilden ook echt muziektheater maken, met veel referenties aan klassieke muziek. ‘Net als met de tekst proberen we met de muziek een verbinding met het nu te maken. De muziek kleurt de scènes in.’

Toen ze alle materiaal samenvoegden, hadden ze een stuk van meer dan honderd pagina’s en kon het schrappen beginnen. ‘Het gaat over pogingen om iets uit te leggen, over gevoelens die je niet onder woorden kan brengen. De korte scènes die elkaar opvolgen zijn eigenlijk allemaal pogingen om iets te zeggen. Het blijft onvoorspelbaar en we houden er wel van om het publiek op een verkeerd spoor te zetten.’

Het grappige van het ongemak

De leefwereld van jongeren is vandaag veel meer fluïde dan honderd jaar geleden. Bemoeilijkt dat de identiteitsvorming? Hebben ze andere verwachtingen van het leven? Mol meent van niet, want in het origineel zitten ook gedachten als Ik heb zoveel gevoelens en ik weet niet wat ik hiermee moet, of Ik weet niet of ik volgend schooljaar wel haal en wat dan?

Van der Horst vertelt dat ze veel gesprekken hadden over die twijfel. Ze staan met negen op scène, want de ploeg is aangevuld met Soraya Van Welsenis, Matthias Van de brul, Valentina Tóth en Gilles Vandecaveye-Pinoy. Daardoor krijg je een diverse groep mensen te zien die allemaal een andere rol aannemen. ‘Eén personage heeft een crisis en vraagt zich af of het leven wel voor hem gemaakt is. Ik denk dat dit iets is wat bij jongeren heel hard speelt. Steeds iets aangaan en meteen weer afbreken. Jongeren zijn die veelheid gewend, zij krijgen veel prikkels binnen.’

VR – 16 SEP – 20.30
Voorjaarsontwaken
Wolf Wolf
Dilbeek, CC Westrand, 02 466 20 30