Lachanimatoren Marie-Louise (Wiske) Deschepper en Jean Vandersmissen zijn twee handen op een buik. Ze zijn op elkaar afgestemd en versterken mekaar. Op een lachsessie in het dienstencentrum Ter Borre in Strombeek-Bever zitten tien deelnemers in een kring. De lachoefeningen vloeien naadloos in elkaar over. Er heerst een opgewekte sfeer. Als afsluiter is er een korte meditatie met klankschalen. Op het einde van de intensieve lachsessie zie je tevreden gezichten. ‘Je moet met minstens zeven deelnemers zijn om die groepsenergie te kunnen opwekken.’

Spanningen loslaten

Deschepper volgde een opleiding als lachanimator bij de Indiase dokter Madan Kataria, die hiervoor naar België kwam. Nadien organiseerde ze zelf lachsessies in Brussel en de Rand. In 2005 stichtte ze haar eerste lachclub in Strombeek-Bever en Ternat. In 2014 trad Vandersmissen in haar voetsporen. ‘Voor de behandeling van mijn burn-out trok ik naar een ayurvedische kliniek in het Noord-Indiase Raiwala, aan de voet van de Himalaya. Een Japanse dokteres zei me daar dat lach-yoga mij op het lijf geschreven is. Ik volgde de opleiding van lachanimator bij de Belgische lachacademie, die sedert 2006 tweejaarlijkse opleidingen aanbiedt. De academie telt inmiddels dertig actieve lachclubs.’

‘In de lachsessie komt het groepsproces spontaan op gang, maar er zit wel een duidelijke structuur achter. We bouwen de lachsessies stapsgewijs op, met respect voor alle deelnemers. We starten met het losgooien van armen en benen. Het is een manier om kopzorgen en spanningen los te laten. Eerst laten we mensen individueel lachen, nadien volgen de oefeningen per twee waarbij er oogcontact is. Het onderlinge vertrouwen maakt dat mensen zich veilig voelen in de groep. Lachen werkt aanstekelijk en zorgt voor verbinding’, weten ze uit hun jarenlange ervaring. Dat blijkt ook op de lachwandeling in de Wolfsputten in Dilbeek.

Lachwandeling

Eind januari, op de Dag van de speelsheid en de humor, verzamelen 17 deelnemers aan de Westrand. Ze komen uit de lachclubs van Dilbeek, Grimbergen en Ternat. Daarnaast ook nog nieuwe lachers uit Asse, Aalst en zelfs iemand uit Klein-Willebroek. Katrien neemt sedert een jaar deel aan de buitenactiviteiten van de lachclub. ‘Ik geniet van de sfeer en het gezelschap. Ik kom in beweging en doe zuurstof op.’

‘Tijdens het lachen vallen de spanningen en de rationele controle weg. Zo ontstaat er ruimte voor het voelen van emoties van blijheid en verdriet.’

Voor Marleen, die in een woonzorgcentrum werkt, is de lachwandeling een aanleiding om uit haar isolement te komen. ‘De lachsessie maakt me vrolijk en ik ga vol energie terug naar huis.’ Cederic, een van de drie mannelijke deelnemers, komt voor het eerst naar Dilbeek. ‘Het luidop lachen in groep went snel. Ik geniet van dit goed gestructureerd programma.’ Karin uit Klein-Willebroek moest van de ene op de andere dag stoppen met haar jarenlange passie, de tango. ‘De lachwandeling is een alternatief, gecombineerd met de ademhalingsoefeningen maakt het mij bewust van de verbondenheid met mezelf en de anderen.’

Meer vrouwen dan mannen

Deschepper en Vandersmissen blikken tevreden terug. ’Er daagden veel mensen op, waaronder enkele nieuwkomers. Naar onze activiteiten komt er een vaste kern, die een echte vriendengroep vormt. Voor velen is de lachsessie een opstapje naar iets anders, zoals yoga en meditatie. Er komen meer vrouwen dan mannen naar de lachclubs. Mannen uiten zich wellicht makkelijker in het café of op het voetbal. Tijdens het lachen vallen de spanningen en de rationele controle weg. Zo ontstaat er ruimte voor het voelen van emoties van blijheid en verdriet. Eigenlijk zijn alle lachactiviteiten gericht op het voelen. Tijdens de speelse activiteiten spreek je het kind aan in jezelf. Sommige mannen hebben het daar moeilijk mee. Maar dikwijls heeft het ook met perceptie te maken. Zo verlaagde een bedrijfsleider de drempel van een lachsessie voor zijn personeel door het programma aan te kondigen als Ontstressen met Jean.’ Ze moeten er beiden hartelijk om lachen.

Er staat geen leeftijd op de lachsessies. ‘Ook vanuit de scholen is er belangstelling. Deschepper wijst op haar positieve ervaringen in woonzorgcentra. ‘Van het personeel vernam ik dat we met het lachprogramma mensen in een rolstoel bereiken die anders nooit voor een activiteit uit hun kamer komen. Ongeacht de leeftijd verhoogt het lachen de kwaliteit van het leven.'