De betreffende rolschaatsen zijn van de klassieke soort. Geen vier wieltjes op een rij, maar telkens twee parallelle. Zoals vroeger, in mijn tijd. Het zijn nochtans niet die uit die tijd. Dat compleet versleten paar heeft mijn jongere broer jaren geleden vakkundig gedemonteerd en getransformeerd. Onherstelbaar. Dus kocht ik me een viertal jaar terug in een bevlieging een nieuw stel. Mooi, zwart, übercool. Ze kwamen met de post, ik trok ze aan, ik stond recht, ik bewoog… en ik besefte dat ik het niet meer kon. De kast in ermee. Tot nu: Reko Roller Club Zemst bood uitkomst. 

OP HET VOETPAD

Ik trek naar de openluchtpiste op een avond met een recreatief aanbod voor volwassenen. Je kunt er rondjes rijden naar believen. Eigen tempo, eigen niveau. Voor beginners of andere leden met vragen, is er begeleiding.

Norbert Bauwens was twintig jaar ouder dan ik nu toen hij voor het eerst skeelers aan zijn voeten deed. ‘Ik heb drie dagen op het voetpad gezeten, bij wijze van spreken. Toen kreeg een passant medelijden: Ga toch ergens heen waar ze het je kunnen leren, zei hij, en hij gaf me een kaartje van Reko. Na een beetje sukkelen was ik ermee weg.’ Intussen heeft Bauwens al honderden leden leren rolschaatsen of skeeleren.

WIEBELIG

Ik ben nauwelijks de piste op gewiebeld of Bauwens zet me in gang. Hij heeft een missie: over een uur moet ik het kunnen. Ikzelf ben minder zeker van mijn stuk. ‘Probeer maar wat te rijden. Heel rustig, gewoon waggelen als een eendje.’ Veel eleganter dan een eend voel ik me inderdaad niet, in dat eerste baantje, recht vooruit. Mijn voornaamste doel is: niet vallen. En dat lukt.

'Ik voel me als een kind dat uitgelaten heeft zitten spelen.'

Dan zet Bauwens me met mijn rolschaatsen in het gras. ‘Voeten iets verder uit elkaar, parallel. Knieën buigen.’ De knieën moeten naar buiten, de heupen moeten werken. Hij vist een propje papier uit zijn zak en laat het ter hoogte van zijn navel naar beneden vallen. Het komt op de tip van zijn schoen terecht. ‘Die beweging moet je hebben.’ Ik verplaats mijn evenwicht van de ene voet naar de andere en terug. ‘En nu tik je om de beurt met je ene voet tegen het andere been.’ Hij acht me klaar voor een tweede rondje.

SPIERGEHEUGEN

Per meter die ik afleg, voel ik me stabieler op mijn acht wielen. Mijn medeleerlinge en ik maken visjes: vanuit een druk op de hielen gaan de voeten schuin naar buiten, daarna komen ze weer samen. ‘Het mag geen kracht kosten, dan ben je fout.’ We leren stoppen, bochten nemen, slalommen, ja zelfs een klein sprongetje maken. Allemaal op een uur. ‘Ik ben ervan overtuigd dat het helpt als je vroeger nog gerolschaatst hebt. Met fietsen en zwemmen is het precies zo: je techniek kan roestig zijn, maar het komt snel terug. Ik noem dat het spiergeheugen.’

SPELEN!

‘Ontspan je bovenlichaam, dat dient alleen om de richting aan te geven’, zegt Bauwens. Ik vraag hem hoe belastend deze sport is voor de gewrichten. ‘In vergelijking met lopen? Een droom! Aan mensen die door een blessure niet meer mogen lopen, raden kinesisten skeele- ren of rolschaatsen aan. Je maakt nooit schokkende bewegingen, hè, je glijdt.’

Ik voel me als een kind dat uitgelaten heeft zitten spelen. Ik heb niks gebroken noch verstuikt. En ik kan na dit luttele uurtje meer dan ik vroeger kon. ‘Nog een les of vier vijf en je rijdt mee met de rest’, verzekert Bauwens me. Ik moet denken aan een tip van mijn eigen kinesist: kies een sport die aanleunt bij wat je graag deed in je kindertijd. Grote kans dat je het weer leuk zal vinden. Ik weet nu: het klopt.

www.rekozemst.be

de tip van de expert
Schoenen op het werk

Geen regen te bekennen, lange meeting achter de rug en lunchpauze? Ideaal om even een wandeling te maken. Maar net vandaag heb je geen geschikte schoenen aan. Zorg daarom dat je op je werk altijd een gemakkelijk paar schoenen hebt. Dan heb je geen excuus om niet even wat frisse lucht op te snuiven.

An Bogaerts, PortaAL (Poort naar een Actieve Levensstijl), KU Leuven