Mijn twee zonen hebben Frans geleerd door met de buurkinderen te spelen.’ Het is maar een klein en anoniem feit, gespijkerd op een kaartje op de grote tijdslijn van Randatlas tussen de grote gebeurtenissen die Linkebeek overkwamen: overstromingen, verkavelingen, de niet-benoeming van de burgemeester. Voor de schrijver is het geen voetnoot. Voor haar, ik denk dat het een vrouw is die het schreef, verdient het een plaats in haar eigen geschiedenis en in dat van de gemeente, als persoonlijke herinnering en wie weet ook als statement op deze plek waar wederzijdse verbinding vaak dun gezaaid is. Ik beeld me in hoe het eraan toeging in die straat tussen de jaren 70 en 80 toen de twee zonen buiten speelden en hoe ze, zich nauwelijks bewust van de spanningen in het dorp, een ander spel speelden dan het taalpolitieke. Hoe ze van de straat door de tuinen holden en zij en de buurkinderen bij elkaar over de vloer kwamen en hun ouders lieten betijen in het Nederlands en het Frans.

Het (her)begon bij de tuinen

Er zijn veel tuinen in Linkebeek, kleine, maar ook vele grote, waarin het rustig terugtrekken is na het werk over de grens in Brussel of omdat de openbare ruimte in Linkebeek te veel een strijdtoneel was. Hagen bieden dan een goede beschutting. Terwijl de twee gemeenschappen zich hadden ingegraven langs twee kanten van de Nederlands-Franstalige cultuurgrens, begon daar in de tuinen van Linkebeek tijdens Open Tuinendag het samenleven in Linkebeek weer opnieuw, bescheiden tijdens het ontspannend kijken en het waarderen zonder woorden voor wat kan groeien. Het is nu zo’n vijftien jaar geleden.

Een droom

Linkebeek is een droom van een dorp nabij de stad. We hoorden het vaak. Het is een droom voor wie er nog niet woont en eraan denkt om Ukkel in te ruilen voor nog beter. Linkebeek is een droom voor wie het zich niet meer kan veroorloven om er te blijven wonen en verder trok naar Halle of Lembeek, maar evengoed voor wie er toch nog in slaagde om er te blijven. Soms is er nog de boze droom, de overschilderingen van de wegwijzers en de principiële weigeringen om elkaar ter wille te zijn in elkaars taal. Dat is nog niet voorbij, maar het gaat beter, hoorde ik voorzichtig, ook al is de vooruitgang nog broos. Vorig jaar was er nog LalaLinkebeek, een gezamenlijk feest. Een hoogtepunt. In 2024 zijn het opnieuw lokale verkiezingen. Hopelijk wordt ook dat een hoogtepunt. Als tuinen slecht onderhouden worden, gaan ze verwilderen. Krijgt de bodem te veel stikstof, dan krijgen bramen, doornen en netels vrij spel en verdwijnen de bloemen en het leven. Zo is het ook met samenleven. Linkebeek is een dorp van tuinen, grote en kleine, die zorgvuldige aandacht vragen. Gelukkig zijn er nog veel tuinen in Linkebeek.

www.randatlas.be