Ik haalde mezelf deze reeks op de hals omdat het eindelijk eens gedaan moest zijn met uitvluchten en ongebruikte abonnementen. Lopen, zwemmen en fitnessen doe ik niet graag. Dat wist ik intussen al. Maar zou er toch niet ergens iets sportiefs bestaan dat ik wel leuk vond? En dat ik ook beter zou volhouden? 

NOOIT MEER, OOIT WEER?

De meest verrassende vaststelling van heel het parcours was dat er geen enkele, ik herhaal: geen enkele, sport tussen zat waarvan ik categoriek zeg dat ik ze nooit een tweede keer wil beoefenen. En dat had ik vooraf niet gedacht. Al helemaal niet bij een intensieve krijgskunst als ninpo, bijvoorbeeld, waarvoor ik toeren heb gedaan die ik nooit voor mogelijk had gehouden.

Natuurlijk waren er sporten die meer bevielen dan andere. Ik vermoed dat op korte termijn rolschaatsen wellicht de grootste kanshebber is om het tot regelmatige sport te schoppen. Dat heeft met meer dan één factor te maken. Eerst en vooral heb ik me nergens beter geamuseerd dan bij rolschaatsen. Ik herbeleefde een stukje kindertijd, ik kon het, ik leerde razendsnel. En ik heb rolschaatsen. Ze liggen thuis gewoon in de kast. Ik heb kinderen die hopelijk snel zin krijgen om mee te doen én ik woon vlakbij een rolschaatspiste. Bereikbaarheid blijkt in mijn geval cruciaal voor het welslagen van een sportmissie.

Op nummer 2? Afrikaanse dans. Ik heb het afgelopen jaar gemerkt dat ik toch echt, echt graag dans. Even uitzoeken of er cursussen bestaan in mijn buurt, op een haalbaar moment in de week. Het staat met stip genoteerd. 

ONVERWACHT

Gecatalogiseerd als ‘misschien later’ staan boog schieten, tai chi en paardrijden. Tai chi heb ik nog niet gevonden dichtbij huis. Boogschieten en paardrijden wil ik gerust oppikken als mijn kinderen er ooit interesse voor krijgen. Dan doe ik gewoon mee. Naar het schijnt een goeie truc voor onsportieve ouders. Ook geleerd dit jaar.

Yoga, rolschaatsen, hopelijk een cursus dans af en toe. En wie weet geregeld eens iets nieuws. Ook dat is een manier, toch?

En dan de sport die me in alle opzichten heeft verrast: ninpo. Ik koos ze omdat ik vond dat er minstens een gevechtsport in de reeks moest zitten en ik trok naar de training met lood in de schoenen. Wat zou het geven? De totale afgang? Het was de meest intensieve sport uit de rij. Ik gebruikte spieren waarvan ik het bestaan niet kende, werkte me in het zweet als nooit tevoren. De mix van macht en verantwoordelijkheid die ik voelde, vond ik heel bijzonder. Bovendien leek het me de nuttigste sport uit de reeks. Ik zou me in veel situaties zekerder van mijn stuk voelen als ik dat soort technieken tot in de finesses beheerste.

Er zijn ninpo-trainingen op minder dan een kilometer van mijn deur. Toch ben ik nog niet ingeschreven. Krijgskunsten vergen een grote discipline, veel training en ja… ze doen af en toe een beetje pijn. Flauw, ik weet het. Ik zeg niet ‘nooit’, maar ik vrees dat het er toch niet in zit. Ken uzelf. Een wijze boutade.

HORTEN EN STOTEN

Sport en beweging gaan nog altijd met horten en stoten. In de loop van het jaar heb ik op eigen initiatief een reeks yogalessen gevolgd. Die bevielen en hadden vrijwel onmiddellijk een positief effect op mijn lichaam, mijn conditie, mijn stressniveau. Maar ik haak nog altijd makkelijk af, doe even niks, pik het dan weer op. Veranderd in een sportbeest ben ik dus allerminst. Dat had ik ook niet verwacht. Maar ik weet nu wel zeker: er is een sport voor mij. Meer dan één zelfs. Ik moet ze gewoon doen.

Het afgelopen jaar heb ik meer gesport dan ooit tevoren en hoe onvolkomen mijn parcours ook was, ik heb de indruk dat het al vruchten heeft afgeworpen. Een extra les die ik leerde, is dat afwisseling helpt: haak ik af bij yoga, dan pik ik iets anders op en over enkele maanden krijg ik toch weer zin in yoga. Zo schrijf ik me in voor zes sessies nordic walking in het voorjaar samen met enkele buren. Het is weer iets anders en het is een sport die me door verschillende mensen als goed en gezond voor van alles en nog wat is aangeraden.

Ik ben benieuwd en behoorlijk hoopvol. Yoga, rolschaatsen, hopelijk een cursus dans af en toe. En wie weet geregeld eens iets nieuws. Ook dat is een manier, toch?