Café In de Linde ligt vlakbij de uitnodigende toegangspoort van het kerkhof van de Brusselse gemeente Koekelberg. Dat je je hier echt op de rand van de Rand bevindt moge duidelijk zijn: het kerkhof van Koekelberg ligt eigenlijk op het grondgebied van Sint-Agatha-Berchem, een paar meter verderop begint Molenbeek, maar café In de Linde ligt op Dilbeek.

En tussen alle plaatsnaamborden staat ook de lindeboom waarnaar de naam van het café verwijst. Die linde is lang niet de meest imposante boom uit de omgeving, wel een van de oudste. Hij komt al op zeer oude foto's voor en is nog steeds springlevend, maar groeide nooit boven zichzelf uit. Wellicht zorgde de bliksem voor zijn gespleten karakter.

TWEE DEUREN

Was de plek vroeger al een stopplaats voor reizigers en hun vermoeide paarden, dan zijn het nu vooral wielertoeristen en wandelaars die tussen het groen van het fenomenale zicht op Brussel komen genieten. In de Linde is gevestigd in een oud wit hoekgebouw aan de Kasterlindenstraat dat al sinds 1875 bestaat en minstens rond de jaren dertig van de vorige eeuw een café werd. Daarvoor zou ook Napoleon hier gepasseerd zijn; een niet te controleren legende die wij niet in twijfel willen trekken.

Het café is in ieder geval bijzonder goed geconserveerd. De huidige uitbaters Jean en Lisettestaan er al iets meer dan tien jaar in en hebben destijds alles bewaard zoals het was. Je kan In de Linde binnenkomen langs twee kanten. Veel stamgasten komen langs de zijkant naast de toog binnengewandeld. De rest komt en gaat langs de voordeur waarvoor in de zomer nog een klein terrasje staat. Binnen is er veel plaats. Op de antieke tegels staan een vijftiental houten tafeltjes waarvan er altijd wel een paar bezet zijn. Het stramien is hetzelfde als in de andere cafés van deze categorie: eerst worden de tafeltjes aan de zijkanten ingenomen. En vermits iedereen iedereen kent, participeert iedereen aan elkaars conversaties.

Vroeger was In de Linde een stopplaats voor reizigers en hun vermoeide paarden; nu voor wielertoeristen en wandelaars.

Ondertussen zorgen Jean en Lisette, die het werk netjes verdelen, voor de bediening. En dat kan soms snel gaan, want zelfs in de voormiddag wordt hier al een en ander verzet. Zo waren wij getuige van het bezoek van de Strout lupers, een gezelschap goedlachse mannelijke wandelaars, die In de Linde als hun stamcafé aanhouden. Aangekomen na de wandeling noteren ze het aantal gewandelde kilometers, de tijdspanne en de temperatuur, waarna Lisette de bestelling noteert. En op die manier worden de verloren calorieën snel terug aangevuld: ice tea, kriek van Oud Beersel en een schotel met kaas, cervela en preskop. Ondertussen wordt er, zoals het in de grensstreek betaamt, gezwanst in drie talen: Nederlands, Frans en Brussels.

HET ZIT VANBINNEN

Vergeet bij een bezoek vooral ook niet rond te kijken. Het vergeelde plafond met de afbladderende verf is een absoluut kunstwerk. En ook de muren spreken. De oude wielerfoto’s zullen vooral Emile Daems plezieren, de wielerlegende die in 1962 Milaan-San Remo en drie etappes in de Ronde van Frankrijk won, en die hier nog meermaals per week passeert.

Ook over voetbal kan je hier een eindje weg discussiëren. Aan een andere muur hangt onder meer een mooie, ingekaderde tekening van Bob Van Kerkhoven, Rode Duivel en kapitein van RWD Molenbeek in de jaren vijftig. Omwille van de lieve vrede zijn ook Union Saint-Gilloise en Anderlecht vertegenwoordigd. Aan weer een andere muur hangt een poster van Het Varken van Madonna, een film van Frank Van Passel. In de film is het café in al zijn glorie te zien, maar de werkelijkheid is beter.