Volgens vastgoedmakelaars is Vilvoorde aan het heropleven. Zij zijn daar zeker van. Vertellen het aan iedereen die het wil horen. Maar mij moet het van het hart, die dag zag ik iets anders. Vilvoorde, zieltogende stad.

Zaterdag 17 september dacht ik even in de Mad Tiger Bar van de Kruitfabriek binnen te wippen om de voorbije week door te spoelen. Die was ‘wegens uitzonderlijke omstandigheden’ - een feestactiviteit - dicht die namiddag. Kan gebeuren. Niet getreurd Herman, dacht ik, er zijn veel etablissementen in deze stad.

Onderweg begon de maag lichtjes te knorren: ik kreeg veel zin in een pannenkoek. Ooit waren er hier drie bekende plaatsen waar je die kon eten, maar daar zijn er intussen twee van verdwenen. De derde is er nog, maar door het warme weer van de voorbije weken zat die zonder aanbod. ‘Waarschijnlijk wel weer vanaf volgende woensdag’. Goed, knorknor en verder.

Niet getreurd Herman, er zijn veel etablissementen in deze stad. Na een rondgang langs verschillende eet- en drankgelegenheden met een veel te geraffineerd assortiment en een zijsprong naar de omgewoelde Grote Markt met weinig animo, eindigde ik in de Leuvensestraat. Die lag er schrikbarend doods bij. In zowat het enige huis waar wat te eten viel, bestelde ik een taartje en een koffie.

Uit afgrijselijke plastieken bordjes en bekertjes werd de maaltijd genuttigd. Het voelde aan als het laatste avondmaal. Daar kon ik het toch niet bij laten? Ik trok verder langs de Vilvoordse straten en besloot om nog even langs de cafetaria van CC Het Bolwerk te gaan. ‘Je hebt geluk’, zei de ijverige en vriendelijke nieuwe uitbaatster. ‘We zijn net open, na enkele maanden leegstand.’ Oef, een mens mag al eens geluk hebben. Het dient gezegd: het wijntje ging er vlot in.

Maar wat een onthutsend leerrijke namiddag was me dat? Was de desolate indruk toeval, een momentopname of een tendens in de snelst groeiende stad van Vlaanderen? Vilvoorde: booming town?