Zo’n zes jaar geleden verhuisde ik naar Drogenbos. Waarom in godsnaam naar Drogenbos? Laat het mij duidelijk maken met de woorden die Mr. J. Vermassen zou gebruiken in een van zijn vurige pleidooien: ‘Gedreven door een onweerstaanbare passionele volgingsdrang werd een verhuizing niet meer uit te sluiten’. Meteen zie ik het OM de wenkbrauwen fronsen en stellig het hoofd schudden. Wie komt er nu in de Rand rond Brussel wonen, in Drogenbos, en dan nog met positieve bedoelingen?

Bij mijn eerste inleidende inburgeringcursus, die gelukkig in familiale kring werd gegeven, werd het mij duidelijk waarom het OM het voorhoofd had gefronst. Een aantal do’s and don’ts werden me meteen meegegeven.

Regel 1: je vergeet nooit de voordeur én de achterdeur te sluiten om ongewenst bezoek buiten te houden. Je verlaat daarom de woonst nooit vooraleer je tenminste tweemaal alle deuren en ramen hebt gecheckt om zeker te zijn dat ze allen stevig in het slot zitten.

Regel 2: als je dan eindelijk in de wagen zit, laat je niks van enige waarde in de wagen rondslingeren. Je zorgt ervoor dat iemand die je vreemd is, zeker niet in jouw plaats achter het stuur kan komen te zitten en sluit daarom alle portieren vooraleer het gaspedaal in te drukken.

Nu fronste ik de wenkbrauwen. Ik, die tot voor kort voor mijn beroep heel Europa rondtrok, nergens een non-veiligheidsgevoel had, zou zich op zowat 30 km van zijn vroegere woonstek toch niet uit het lood laten slaan door inbrekers of autoschuimers?

Dat dacht ik althans. Is het de berichtgeving in de pers of is het mijn interpretatie ervan die me soms een onbehaaglijk gevoel geeft? Ik weet het niet. Artikels over inbraken, poging tot inbraak, sac-jacking en aanverwante blijven hangen. En als je dan ook daadwerkelijk een wagen met ingeslagen raam ziet staan aan de verkeerslichten op 500 meter van je deur of leest dat er vijf huizen verder op klaarlichte dag een poging tot inbraak was…, dan slik je toch wel even. Dan ga je er naar handelen.

Dan maak je dat alle deuren en ramen gesloten zijn en zelfs het rolluik naar beneden gaat. Dan leg je geen waardevolle spullen op de passagiers- of achterzetel en dan moet je toegeven dat de eerdere familiale inburgeringcursus niet voor niks werd gegeven. En dan ga je preventief handelen.

Geef ik eraan toe en blijf ik bang in mijn huiskamer zitten in een veiligheidsharnas met een ambachtelijke knots in de handen? Neen! Ik weiger mee te gaan in de bangmakerij en toe te geven. Ik probeer preventief te denken en te zijn. Zo kan ik met een veilig gevoel het huis verlaten en weer betreden. Zo kan ik dan nog onderweg in de auto veilig, in mijn coconsfeer, genieten van de dagelijkse file met leuke muziek op de achtergrond. Eerder zo, dan met bange blikken te lonken naar wie naast mij mee aanschuift in de file of aan de lichten het voetpad overloopt.

En nee, beste inwoners van Drogenbos, Aquafin is in onze gemeente niet, al anderhalf jaar, achter trollen en snoodaards aan het zoeken die zich in de oude veel te enge buizen verstoppen om dan plots toe te slaan wanneer we voor de lichten staan. De waterfirma zorgt voor een verhoogd algemeen welzijn in de toekomst én in het heden. Want las ik deze week niet dat de criminaliteit drastisch is gedaald in Drogenbos en omstreken? De werken zorgen er blijkbaar voor dat potentiële criminelen afgeschrikt worden. Alle vluchtwegen zijn versperd. De lichten blijven op knipperstand. De sac-jacker moet al Olympisch goud gewonnen hebben in een multidisciplinaire sport om met de auto te kunnen meelopen én de autoruit te verbrijzelen én nog iets mee te graaien ook.

In tijden waar alle manieren om gezond te leven worden aangeprijsd. Waar 40 dagen zonder vlees ineens dé oplossing blijkt te zijn om onze ecologische voetafdruk te verminderen, moeten we misschien eens nadenken om een periode van 40 dagen zonder vrees voor te stellen. Een periode waar iedereen eens nadenkt over de momenten waar hij wel blij en vrolijk rondloopt. Een periode waarin de moeite wordt gedaan om het doemdenken te verdrijven en positief te berichten over wat rondom ons gebeurt. Pas dan maken we een begin met onze eigen strijd tegen het heersende onveiligheidsgevoel die de angst voedt. En laat het ons niet bij 40 dagen houden; dit mag een begin zijn, een aanzet.

Pierre Biasino