Over een lengte van bijna een kilometer stap of rij je via een haarspeldbocht over de brede okergele verharding van de Sint-Martinuslaan tot aan het einde van de boszone, of je stapt gewoon in een rechte lijn en komt via een smaller asgrijs pad op het onverhard wegeltje door het Floordambos. Zo past dit stukje natuur in de Blue Deal, de ontsnippering, de aandacht voor de zwakke weggebruiker, recreatie, het opkrikken van de biodiversiteit,...

Bijzonder boscomplex

Het mooi afgewerkte geheel nodigt uit tot gebruik, zoveel is duidelijk. Een klaphek en veerooster moeten de grotere zoogdieren voorlopig nog weghouden van de gevaarlijke, door auto’s gebruikte, Sint-Martinuslaan. Die dieren kunnen voorlopig dus niet vrij van het Floordambos naar het Peutiebos lopen, en dat zal nog niet voor morgen zijn. Eerst komt er immers nog een driejarige monitoring om na te gaan hoe gevaarlijk die secundaire verkeersas is voor mens en dier, en hoeveel dieren van allerlei slag er rondlopen in het Peutiebos.

Later is nog voorzien in een nieuwe infrastructuur voor fietsers en voetgangers waardoor de auto zich helemaal koest moet houden en de ruimte moet laten aan alle andere gebruikers. Als dat allemaal afgewerkt is, zal je de situatie van vroeger nauwelijks nog herkennen. Dan verdwijnt meteen het klaphek en veerooster met begeleidende omheining, en is er volledige toegang tot elk deel van dit bijzonder boscomplex, dat trouwens ook het brongebied is van de nog zuivere Trawoolbeek.

Pril gebied

De rij wortelkluiten die mensen en dieren van elkaar moet scheiden, oogt indrukwekkend en zal haar rol met verve spelen. Allerlei planten en dieren gaan zich daar ongetwijfeld vestigen, of er minstens even passeren. Ja, ook voor planten kan het een tijdelijke vestigingsplaats zijn, met eerst de mossen en korstmossen, die het geheel voorbereiden op de komst van hogere planten. Al snel zullen kleinere beestjes, zeg maar groepen zoals insecten en spinnen, zich verkneukelen op deze leuke, nieuwe stek. Daarna krijgen ze ongetwijfeld het gezelschap van muizen, marters, wezels en/of kleine vogels. Voor hen is het te hopen dat al of niet loslopende honden niet voor problemen zorgen, want daar hebben ze het absoluut niet op begrepen. Het is dus aan de baasjes om hun dier kort aan de leiband te houden in deze uiterst kwetsbare zone.

'Al snel zullen kleinere beestjes, zoals insecten en spinnen, zich verkneukelen op deze leuke, nieuwe stek.'

In zo’n pril gebied met veel potentieel is het zaak de natuurlijke ontwikkeling mogelijk te maken door zo weinig mogelijk verstoring te veroorzaken. Elke beginnende stap tot vestiging van nieuwe soorten breekt af als er verstoring optreedt. Het is een delicate fase in de opstart en ontwikkeling van de plaatselijke biodiversiteit die opeens ongekende mogelijkheden heeft om een poot aan de grond te krijgen.

Fijne wandelinfrastructuur

Voor het beheer van het nieuw ingerichte gebied zijn er afspraken gemaakt met de stad Vilvoorde en Mavist, de plaatselijke afdeling van Natuurpunt. Dat is een goede zaak, want zo’n infrastructuur verloedert anders terwijl je er bijstaat, en eens de aftakeling is ingezet gaat het snel bergaf. Het is de uitdrukkelijke bedoeling om dat proces tegen te gaan zodat de investering van 1,2 miljoen euro geen slag in het water is. Over water gesproken: aan het andere uiteinde van het wandelpad is de vroegere natte zone omgevormd tot levendige poelen. Dat zal deugd doen voor de vele waterminnende planten, insecten en amfibieën die daar tot vorig jaar in moeilijke omstandigheden moesten overleven.

Inmiddels levert de volledige zone een fijne wandelinfrastructuur. Vanaf het Peutiebos loop je via de Ravaartstraat naar het Floordambos of ook nog richting Brembosweg, met onderweg een redelijk open en landelijk gebied. Het lawaai van de autosnelweg moet je er jammer genoeg bijnemen, die is nu eenmaal niet weg te denken. Als je aan de Leuvensesteenweg of in de Zandstraat parkeert, kan je via de Peutiebosweg zo in de boszone verdwijnen om de oversteek naar de Ravaartstraat te maken, maar dat is vandaag jammer genoeg nog niet het geval. Je moet sowieso de lawaaerige Sint-Martinuslaan over die met haar ruw asfalt een hels kabaal maakt wanneer er auto’s over rijden. Nog even geduld dus, de apotheose komt er hoogstwaarschijnlijk binnen vijf jaren. Ondertussen kan je al verkennen wat er vandaag is. En dat is toch de moeite waard.