Het gebeurde in het jaar onzen heren 1987, in november om precies te zijn. Ik was in Grimbergen al verschillende keren door het gebied achter de Wolvertemsesteenweg getrokken. Dat bracht mij via allerlei veldwegen tot aan de Eversemsesteenweg. Telkens met een heerlijk gevoel over die mooie, zacht glooiende kouter waar het heerlijk wandelen is en je leuke ontdekkingen kan doen. Tot dan had ik het gebied in het hoogseizoen van planten en dieren bezocht, kwestie van te kijken wat er zoal groeit en bloeit en na te kunnen denken over ecologie en landschappelijke aspecten.

Maar ik was er ook al om een andere reden geweest. Om te lopen. Heerlijk golvend, strakke wind op de kop of in de rug. Beuken, meer moet dat niet zijn. Om de natuur te observeren of om te lopen, ga je meestal op uitstap als het mooi weer is, of tenminste als het niet al te hard waait of regent.

Deze keer was alles anders. Ik trok mijn loopschoenen aan, ook al was de lucht dreigend en waaide de wind snoeihard uit het westen. Toen ik op de kouter aankwam, kon ik mijn ogen niet geloven. De droge wind joeg de stofwolken over het landschap zoals ik het nog nooit had gezien. Even leek het alsof de wereld verging, zo ging de natuur tekeer. Meer dan een uur hield het kabaal aan, tot een fikse regenbui een einde maakte aan de stofstorm. De vruchtbare bodem stroomde in brede geulen over de weg. Wind- en watererosie, een beter voorbeeld kon je niet zien. Later ben ik er nog verschillende keren teruggegaan. Elke keer was het raak. Ongelooflijk hoe dit open gebied de speelbal kan zijn van intense natuurelementen. Het bracht me op het idee om er een bijdrage voor RandKrant over te schrijven, in het nummer van november in het jaar onzen heren 2013.

Herman Dierickx