Verschillende verhalen hoorde ik, over hoe mensen ertoe gekomen waren om natuur te fotograferen. Ze halen allemaal redenen aan die er voor mij niet toe deden om er zelf aan te beginnen.

Mijn aller prilste begin was van triviale, praktische aard. Omdat ik al zoveel jaren geboeid naar natuur keek, werden mijn interesses ervoor almaar breder. Zo kwam ik in contact met steeds meer soorten in steeds meer verschillende landschappen. Omdat het niet echt doenbaar was om die allemaal te onthouden en op naam te brengen, dacht ik dat een foto ervan maken een goede manier was om dat wel te kunnen. Gewoon een plaatje maken om dat thuis aan een grondig onderzoek te kunnen onderwerpen. Mijn Ei van Columbus om met fotografie te beginnen.

Dat dit pas laat in mijn natuurcarrière gebeurde, heeft alles te maken met de digitale revolutie. Als alles bij het analoge was gebleven, was ik er zeker niet aan begonnen. Te veel gedoe. En dat mijn broer camera’s verkoopt in zijn computerwinkel heeft het laatste duwtje in de rug gegeven.

Eigenaardig hoe een dubbeltje rollen kan, want nu ga ik nog zelden buiten zonder mijn camera. Er valt altijd wel wat te fotograferen of van naderbij te bekijken. Bovendien, het heeft mijn kijk op soorten en landschappen veranderd. Meer dan ooit zijn esthetiek, kleuren en vormen belangrijk, al blijft de natuur zelf natuurlijk altijd voorop staan.

Het enige nadeel is dat gezeul met materiaal, maar dat moet ik er voor lief bij nemen. Meestal beperk ik het tot één fototas met twee camera’s en twee lenzen. Soms wordt het wat te gortig met statieven en meer lenzen. En zeggen dat ik decennialang een vederlichte (natuur)reiziger was met hooguit een verrekijker en/of een loep.

Herman Dierickx