Ik was een jaar of vijftien toen ik met hem in contact kwam. Hij was zowat achttien. Het was in de Meuzegemse Hoek, waar mijn tante een café uitbaatte. Ik ging er graag naartoe voor de losse, familiale sfeer. Iets verderop woonde een kerel die voor galg en rad opgroeide, maar die op zich een goede inborst had. Zijn naam doet er verder niet toe.

Hij was altijd bezig met allerlei zaakjes te regelen om te kunnen overleven zonder te moeten werken. En zo ontwikkelde hij allerlei talenten om zich volstrekt onledig te houden. Eén van die talenten intrigeerde mij enorm. Daar wilde ik toch even kennis mee maken. Hij beschikte over een katapult; wij noemden het toen een mussenrek, waarmee hij moeiteloos kleine vogeltjes uit bomen schoot. Of zelfs een konijn kon doden.

Fier als een gieter gaf hij een demonstratie. En inderdaad, daar vielen de eerste slachtoffers op de grond. Weet dat de schietafstand zeker dertig meter bedroeg, maar dat was blijkbaar geen probleem om de dodende projectielen doel te laten treffen. Het fascineerde mij om te zien hoe dat allemaal zo kinderlijk eenvoudig kon zijn en hoe die jongen zomaar vogeltjes en andere dieren doodde die hij daarna achteloos weggooide. Bijna achteloos richtte hij op het doelwit. Met een sigaret in zijn mondhoek legde hij aan. Een strak zoef was alles wat je hoorde, en de moord was gepleegd.

Het is niet goed gekomen met hem, want zijn levensloop werd een schrijnend verhaal van miserie en zich nog dieper in nesten werken, maar die schietsessie is mij altijd bijgebleven. Misschien dat ik daar definitief het pad van de actieve natuurbescherming insloeg?