Tijdens mijn verkenning van Sint-Gertrudis-Pede voor RandKrant van juni kwam een onweerstaanbaar dorstgevoel op toen het loodzware journalistenwerk er opzat. De ontgoocheling was groot toen bleek dat deze gezegende parochie het zonder café moet stellen, maar gelukkig bracht de al even gezegende buur Sint-Anna-Pede meer dan bevredigend soelaas.

In het echte dorpscafé ‘In Sint-Anna’ zwaait Lydia de plak, daar is geen twijfel over mogelijk. Vergezeld van een vaste hand en een luide stem houdt ze alles in het oog, terwijl een telg van de piepjonge garde het zeer gevarieerde cliënteel onafgebroken bedient.

De stamgasten zijn om ter oudst, maar piekfijn uitgedost. De oude besjes verjongen zich met opvallend gekleurde nagels, zwevend tussen bleekrose en appelblauwgroen, een wat surrealistisch zicht. This must be Belgium.

Iedereen kent iedereen, en als nieuweling voel je je zo een van hen. Niemand laat het hier aan zijn hart komen. Het is niet duidelijk of we nu in 2016 of 1966 leven, en dat doet er ook niet toe. Het enige moderne element is het grote televisietoestel waarop de Waalse Pijl te zien is. De gasten wisselen achteloos van gedachten over wie de meeste winstkansen heeft, terwijl ze verder keuvelen over familiekwesties en burenperikelen.

Boven de toog hangt een geplastificeerd bordje dat de worsten te drogen hangen in de keuken; voor als de paniek je om het hart slaat, mocht je ze niet vinden tussen de chips of de chocoladerepen. Wat een geruststelling, er zijn nog zekerheden.

Thuisgekomen bleek de koerswinnaar Pozzato te zijn. De Pijl zal niet lang blijven hangen, de rest van de dag des te meer. Ik kan niet wachten tot wanneer de oude brouwerij Goossens zijn activiteiten in Sint-Gertrudis-Pede herneemt, dan kom ik gegarandeerd terug. Pajottenland boven!