Ongeveer drie kwart van mijn gesprekspartners is voor en vindt dat ze moeten doorgaan tot de verkiezingen in mei. De hoop is dat het belang van de klimaatkwestie en dit ongeziene maatschappelijke engagement van jongeren doorsijpelt tot in het stemhokje.

Het andere kwart is sceptisch en vindt dat die gasten best zo snel mogelijk weer aan de studie gaan in plaats van hun tijd te verdoen met spijbelen zonder dat ze precies weten waarover het allemaal gaat.

Dus: ook hier polarisatie tot en met. Enerzijds de vele aanmoedigingen, ook vanuit het bedrijfsleven, anderzijds de soms grove afkeuringen waarvan je je afvraagt waarom ze zo bits, beledigend en op de vrouw moeten zijn.

Dat is zo typisch aan deze moderne tijden. Alles gaat er zo veel ongenuanceerder en respectlozer aan toe. Ik ben sprakeloos als ik lees welke verwijten Anuna en Kyra naar hun hoofd geslingerd krijgen. Dat is gewoon onbeschoft.

Tezelfdertijd werden ze vorige week door de Franse president ontvangen op het Elysée en maakten ze, samen met Greta Thunberg, een opvallende passage bij de Europese Commissie. Intussen tracht Groen een Klimaatpact voor te leggen, met teksten van vele wetenschappers als onderbouw, terwijl de N-VA kernenergielobbyist Shellenberger een forum geeft op een van haar thematische studiedagen.

Kan dit, met zo’n tegenstellingen, uitmonden in daadkrachtige en geloofwaardige initiatieven die onze aarde verdient? Ik weet het niet en geen mens weet het. Nu is er door de jongeren een momentum gecreëerd, dat is zeker, maar de bitse reacties en de lauwe repliek vanuit de politiek laat mij toch zeggen dat ‘het klimaat’ om samen naar oplossingen te streven misschien nog niet ideaal is… Uiteraard ben ik wel heel erg benieuwd naar het verdere verloop van dit verhaal.