Terwijl ik dit schrijf, waart het coronavirus door ons land. Mensen hamsteren voedsel en - god weet waarom - wc-papier. Volledige huisarrest is - voorlopig - niet verplicht, maar niet-essentiële winkels, cafés, restaurants, cultuur- en sportinfrastructuur zijn gesloten. Eigenlijk een uitstekende gelegenheid om te genieten van rust en stilte. Dat kan zelfs in een stad. Binnenkort kan het op bepaalde plekken in mijn stad Vilvoorde, aan de hand van via een QR-code bereikbare, ingesproken meditatie- en yoga-oefeningen.

Een jaar geleden las ik een artikel over een meditatieparcours aan het Erasmusziekenhuis in Brussel. Een geweldig idee, vond ik. Echt mediteren doe ik niet zo vaak, alleen als ik heel gespannen ben. Soms let ik op mijn ademhaling, sinds een slaappsycholoog me toonde dat ik veel te snel adem. Verder heb ik hobby’s die eenzelfde effect hebben als meditatie. Garen spinnen bijvoorbeeld. De kern is dat ik me daarbij focus op één ding. Er is geen ruimte voor nadenken als ik mijn spintol hanteer. Er is alleen het hier en nu van waar ik mee bezig ben. En dat is ontspannend. 

Twintig jaar geleden kreeg ik letterlijk van de ene dag op de andere te kampen met vermoeidheid. Ik ben nog twee jaar blijven verder sukkelen, tot ik voor mezelf moest toegeven dat ik echt niet meer kon en moest stoppen met werken. Ik had het gevoel dat het leven aan een sneltreinvaart voort raasde en dat ik niet meer kon volgen. Ik had nood aan rust. 

Sedertdien heb ik datzelfde gevoel door veel andere mensen horen verwoorden. Zo vaak dat ik me afvraag of het alleen aan ons ligt. De burn-out cijfers stijgen. Wetenschappers opperen dat het probleem voor een deel aan de maatschappij ligt. We leggen onszelf een tempo op dat we niet aan kunnen. Via internet en smartphone zijn we 24/7 verbonden met de wereld. Sociale media eisen onze aandacht. Zelfs als we niks omhanden hebben, vinden we geen rust meer.

En dat terwijl er nochtans zoveel plaatsen zijn die uitnodigen tot rust en stilte, zelfs in de drukste steden. Kerken bijvoorbeeld. Ik ben niet gelovig, maar ik kom graag in kerken. Het is er stil, er zijn kunstvoorwerpen, kaarsen en bloemen om naar te kijken. Iedereen mag er binnen, gratis zelfs (zolang de coronamaatregelen gelden zijn ze gesloten). Er zijn bossen en parken, waar je kan genieten van de natuur. Zelfs waar geen groen is, fijne uitzichten, een mooie street art muur.

Daar moest ik aan denken toen ik dat artikel las. Een stilteparcours in Vilvoorde, ik zag het meteen voor mij. Los uit de pols kon ik zo 20 à 30 plekjes oplijsten die zich ertoe lenen. Ik lanceerde mijn idee op Facebook en al snel had ik een groepje mensen bijeen die even enthousiast waren. We bezochten de Brusselse mediatieroute, maakten een keuze uit de mogelijke plekjes en koppelden die aan meditatie- en yoga-oefeningen, legden contact met het stadsbestuur, vonden iemand die een logo voor ons maakte, opnameruimte.

En kijk, voor we het wisten, zijn we een jaar later en staan we klaar om met ons project naar buiten te komen. We zouden beginnen met een stiltewandeling, maar dat vervloekte virus strooide roet in het eten. Geen nood, uitstel is geen afstel. Ons Zen aan de Zenne project komt er hoe dan ook. Morgen in Vilvoorde. Overmorgen ook elders in de Rand?