Wat was dat een leuke boel, daar begin september op het Gordelfestival. Voor het eerst had RandKrant een volwaardig, eigen standje net buiten het kinderdorp in het provinciaal domein van Huizingen. Of het is te zeggen een echte partytent, ingericht als salon met Perzisch tapijt, tv en een king-zetel (voor 3,50 euro gekocht in tweedehandswinkel Televil in Opwijk).

Bezoekers en genodigden konden zich er in neervleien om zich een tattoo te laten zetten (‘ik wil een konijn, of nee, toch maar een draak!’), een snoepje te kiezen of, gewoon, om een babbeltje te doen en blij te zijn. Of om een leuke postkaart met de mooiste foto’s uit de Rand mee te nemen.

Ik heb veel lachende gezichten gezien, positieve mensen, die meegezogen door de stralen van de zon, op punt stonden om onze regio al wandelend of fietsend te ontdekken. Dat gaf mij moed en energie in tijden waarin verbaal bekvechten een nationale sport is geworden.

Sommigen kwamen van heinde en verre, anderen van dichterbij. Sommigen kwamen stiekem wat materiaal inslaan op onze stand, anderen waren blij met een woord van steun. Een enkeling geloofde niet dat onze speciale Gordelfestivalsnoepjes hem extra kracht zouden geven op een moeilijk moment. ‘Gewoon, laten smelten op je tong en je zal zien…’ ‘Oh, het zijn geen oordopjes.’

Allemaal stonden ze daar even aan onze tent, proper en fier in fiets- of wandeltenue, op punt om met volle teugen onze regio de verkennen. Mensen allemaal, luister, wat mij betreft: alvast tot volgend jaar om iedereen opnieuw te zien.

De regio verkennen deden de honderd deelnemers aan de tweede Stand van de Rand midden september op een andere manier. Niet met de voeten of de fiets, niet met snoepjes of tattoos, maar met hoofd en hersenen. Op deze jaarlijkse bijeenkomst wil minister Weyts, bevoegd voor de Rand, deskundigen, ambtenaren, beleidsmensen en mandatarissen van alle niveaus bij elkaar brengen zodat ze elkaar kunnen informeren over de voortgang van de meest prangende dossiers.

Om het in wielertermen te zeggen: hier en daar is er een ontsnapping, maar de gemiddelde snelheid ligt te laag.

Een stand van zaken. Dit keer ging het over welzijn, wonen en openbaar vervoer. Een vorige keer was het over onderwijs gegaan. Stand van de Rand moet dossiers in gang zetten en in gang houden, in de hoop dat er daardoor op het terrein vooruitgang wordt geboekt.

En daar knelt het schoentje: er wordt vooruitgang geboekt, maar waarom gaat alles zo traag? Provinciegouverneur Lodewijk De Witte noemde de onderwerpen in zijn slotwoord ‘de kopzorgen van onze regio, waaraan we maar moeizaam een antwoord kunnen bieden’. Hij noemde ze ‘een sociaal probleem omdat er zo stilaan een grote groep van mensen mee wordt geconfronteerd’.

De historische achterstand in de welzijnssector wordt stapje voor stapje weg geknaagd, maar is er nog steeds. De achterstand van sociale woningen in de Rand groeit zelfs nog. De wachttijden lopen op tot meer dan 800 dagen. Slechts twee gemeenten (Vilvoorde en Wezembeek-Oppem) voldoen aan de kwantitatieve minimumnormen van de Vlaamse overheid. Vlabinvest is een goede zaak, maar te weinig.

Drie tramlijnen in de Rand worden gerealiseerd, maar bij de start in 2003 werd er gedacht aan negen. Moeten we ons niet stilaan bezighouden met wat er moet gebeuren nadat die eerste drie zijn aangelegd en functioneren? Of het GEN, het voorstadsnet met een fijnmazig treinaanbod in en rond Brussel, omgedoopt tot S-net met mooie totems aan de stations, maar waarvan de uitbouw al 22 jaar bezig is en voor 60% is afgewerkt.

Door een Stand van de Rand worden de (politieke) verantwoordelijken gemotiveerd tot naarstig voortwerken en dat is goed. Tijdens het Gordelfestival werd er voor de eerste keer in peloton gereden. Het gaf misschien eenzelfde samenhorigheidsgevoel zoals dat ook in een Stand van de Rand tot stand kan komen. Maar is dat voldoende voor een mooie koers? Om het in wielertermen te zeggen: hier en daar is er een ontsnapping, maar de gemiddelde snelheid ligt te laag.