Alles liep op wieltjes. Vanaf de eerste stap aan de straat tot de laatste na een kwartiertje in de wachtzaal liep op alle vlakken zo voortreffelijk dat dit wel eens de gebeurtenis van het jaar zou kunnen zijn. Aan alle vrijwilligers en andere betrokkenen een heel dikke pluim.

Intussen staan ze toch al ettelijke maanden paraat en het einde is nog niet in zicht. Altijd met diezelfde gemeende glimlach en hulpvaardigheid. Zelfs als ik er nu gewoon passeer te voet of met de fiets krijg ik een welgemeende groet. Eenzelfde geluid bereikt mij vanuit het vaccinatiecentrum in Kampenhout. Een beetje vriendelijkheid en normaliteit: het doet zo’n deugd in deze harde en soms onbeschofte tijden. Het voelt bijna onhedendaags aan.

Kregen deze mensen allemaal dezelfde opleiding? Was er een doorgedreven selectie op vriendelijkheid en efficiëntie? Ik heb nog niet de tijd gehad om me er in te verdiepen, maar het is werkelijk verbazingwekkend om te zien waartoe een beetje menselijke vriendelijkheid in staat is. Op de Vlaams feestdag van 11 juli werden vijf Vlaamse eretekens uitgereikt voor mensen of organisaties ‘die zich nuttig maken’. Eén ervan ging naar de vrijwilligers en medewerkers van alle vijfennegentig vaccinatiecentra. Dik verdiend. De wereld is nog niet om zeep.