Omdat er binnen dertig jaar geen gunstige vooruitzichten meer zouden zijn, vind hij dit probleem belangrijker dan de klimaatverandering.

De man weet waarover hij spreekt, hij heeft dertig jaar ervaring in de materie. Veel collega’s vinden niet dat hij overdrijft. Hij behoort tot de groep wetenschappers die vindt dat collega’s niet enkel aan wetenschappelijk onderbouwd onderzoek moeten doen, en teksten moeten afleveren, maar ook dat zij op de barricaden moeten gaan staan. Dat is wat hij doet, onder meer via een actieve denktank die met concrete projecten regionale soorten en leefgebieden probeert te redden.

Zijn grootste vrees is dat met de afnemende biodiversiteit de kwaliteit van de ecosysteemdiensten pijlsnel daalt, waardoor de mens zijn eigen toekomst op het spel zet. Tegen 2050 zouden we zoveel soorten verliezen dat herstel van die ecosysteemdiensten niet meer mogelijk is omdat de soorten die daarvoor moeten zorgen allemaal verdwenen zijn of te laag in aantal zijn.

Bij ons is er absoluut geen gevoeligheid voor deze problematiek. De soortenrijkdom rijdt zich ook hier aan een duizelingwekkende vaart te pletter. Slechts weinigen trekken het zich aan. De belangrijkheid van deze zaak komt nergens aan bod. Het staat niet eens op de politieke agenda voor de komende jaren. Europa probeert met zijn Green Deal enigszins in te grijpen, maar volgens velen is het nu al too little too late, zeker als het over biodiversiteit gaat.

Het is ook ons aanvoelen dat alles wat met biodiversiteit te maken heeft zeer onterecht een ondergeschoven kindje is. Het zou alle geledingen van onze maatschappij moeten bezighouden, maar het is zo goed als nergens terug te vinden. Hoog tijd om het tij te keren.