In hartje Normandië slaagt men erin om een onwaarschijnlijk duurzaam model van microfermes uit te bouwen. Hun ervaring leert ons dat een klein bedrijf veel productiever is dan een groot, dat de natuur veel meer kansen krijgt en dat de mens er op een interessantere manier kan omgaan met alle aspecten van voedselproductie.

Op dit ogenblik zijn meerdere wetenschappelijke onderzoeken met de hulp van verschillende universiteiten, waaronder onze UCL, aan de gang om de ervaringen in een economisch model te gieten. Zo weten mensen die zo’n microlandbouwbedrijf willen opstarten op voorhand waar ze aan toe zijn.

Dat leidt uiteindelijk tot een erg duurzame manier van tuinbouw bedrijven die perfect aansluit bij de voedselvoorziening van Parijs in de negentiende eeuw, maar ook van veel andere steden in de twintigste eeuw.

De producenten van groenten en fruit in de wijde omgeving van Brussel bevoorraadden de grootstad nog tot een eind in de jaren 1990. Toen stuikte het systeem in elkaar, maar blijkbaar is er een revival aan de gang. Met de schuchtere introductie van boerenmarkten op verschillende plaatsen slagen (bio)producenten erin om de oude draad weer op te nemen.

Ook de kleinschalige grootstedelijke productie met allerlei initiatieven als Peas and Love, Nos Pilifs of allerhande kleinschalige stadstuinbouwers plaatst de biologische duurzame productie voor de Brusselse inwoners weer op de kaart.

Op termijn zou dit alles moeten uitmonden in een tuinbouwmodel dat alle duurzame kenmerken in zich draagt, zodat het probleem van onverantwoorde voedselproductie kan worden uitgebannen. La Ferme du Bec Hellouin bewijst dat het kan.

www.fermdedubec.com