Geen kat te bekennen, laat staan een mens. Je ziet de huizen, redelijk ver weggestopt achter een regengordijn. De straten liggen er verlaten bij, er rijden zo goed als geen auto’s. Het Hof van Laar heeft een sluitingsdag. Bewust zo gekozen. Dat scheelt ongetwijfeld qua aanvoer en licht, en brengt je nog dichter bij desolate beelden.

We gaan naar de donkerste tijd van het jaar en dat geeft elk jaar opnieuw een fijn gevoel. Je overleveren aan het moment, het heeft iets. Een mens wordt er stil van. Dan valt de regen plots met bakken uit de lucht. Laat maar komen, er is nog altijd een groot watertekort voor dit jaar. Een stevige wind laat de druppels sneller vallen, het kan blijkbaar niet rap genoeg.

Dit is een koestermoment in de Laarbeekvallei in Zemst. Je kan het hier makkelijk uren volhouden, zo goed als alleen op de wereld lijkt het wel. Overwinterende planten en dieren kleden het landschap. Een haas snapt er niets van. Vinken en rietgorzen praten bij, onderling en met elkaar. Het lijkt wel alsof ze elkaars taal begrijpen, maar dat kan bijna niet, want ze zijn duidelijk anders gebekt.

Ze zien er goed uit en zijn aan het overleven richting lente. Dan wacht hen weer een nieuwe, drukke tijd om kroost ter wereld te brengen. Maar daar denken ze nu nog niet aan. Ze hebben gelijk. Ze leven in het moment. Dat zouden de mensen ook wat meer moeten doen.