Hoe gaat het met jullie?

De Smedt: ‘Ik ben al een paar dagen in quarantaine. Ik testte positief. Hoewel ik geen symptomen vertoon en me prima voel, heb ik besloten om thuis te blijven. Je kunt niet voorzichtig genoeg zijn.’

Distelmans: ‘We hebben een raar jaar achter de rug. Tijdens de eerste golf was het vrij rustig. Er waren veel minder files en er werden veel minder heelkundige ingrepen uitgevoerd. Vandaag is het opvallend druk. Je merkt dat heel wat oudere mensen minder snel geneigd zijn om de stap naar een woonzorgcentrum te zetten. De angst zit er duidelijk in.’

Hebben jullie ook last van angst?

Distelmans: ‘Toch wel. Wij komen op heel wat verschillende plaatsen. Het is niet evident om het besmettingsrisico juist in te schatten. En het laatste wat je wil, is het virus mee naar huis brengen. Er zijn dagen waarop ik mijn handen meer dan honderd keer ontsmet.’

De Smedt: ‘Dat herken ik. Handen wassen. Mondmasker aan. In ons beroep is de discipline om die maatregelen consequent toe te passen cruciaal.’

Hebben jullie geen spijt van jullie keuze voor de zorgsector?

De Smedt: ‘Nog geen moment. De dankbaarheid die wij van de mensen krijgen, is groot. Dat stimuleert.’

Distelmans: ‘Inderdaad. In onze job kunnen wij iets voor mensen betekenen. Voor heel wat ouderen zijn wij haast de enige personen die ze zien. Dat schept een band.’

De Smedt: ‘Eenzaamheid is voor heel wat senioren, al van voor corona, een harde realiteit. Quarantaine ervaren ze niet als een aanpassing. Wij zijn toch altijd in quarantaine, hoor ik ze vaak zeggen.’

Hoe gaan jullie patiënten om met de constante dreiging van corona?

Distelmans: ‘Ze missen hun (klein)kinderen en hun wekelijkse gewoonten. Vooral naar de kapper gaan. (lacht) De meeste mensen blijven echter vrij rustig in deze moeilijke tijden.’

De Smedt: ‘Tijdens de eerste golf stelden onze patiënten niet veel vragen over het virus. Als ze iets vroegen, dan was het vooral hoe het met ons ging. Ze waren bezorgd over ons.’

Distelmans: ‘Sinds begin dit jaar krijg ik heel wat vragen over vaccinaties. Mensen willen weten wanneer het hun beurt is. De bereidwilligheid om zich te laten vaccineren, is heel groot.’

De Smedt: ‘De mensen zijn het stilaan beu dat het in de media de hele tijd over corona gaat. Ze zijn het moe de hele tijd dat gedoe te moeten aanhoren.’

Wat heeft jullie de voorbije maanden het meest gestoord?

De Smedt: ‘De communicatie in het algemeen. Ik begrijp dat het niet eenvoudig is, maar er zijn nog steeds te veel tegenstrijdigheden. Dat brengt mensen in verwarring.’

Distelmans: ‘Dat we zo lang op een volwaardige regering hebben moeten wachten, heeft natuurlijk niet geholpen. Maar de communicatie kan beter. Wil je dat mensen de maatregelen volgen, dan moeten ze in de eerste plaats helder zijn. Toch blijf ik hoopvol. De komst van het vaccin is zonder meer positief.

Waren er ook mooie, betekenisvolle momenten?

Distelmans: ‘Corona doet ons beseffen dat het geluk in kleine dingen schuilt. We merken dat bij onze patiënten. Een beetje humor maakt hun dag goed.’

De Smedt: ‘Tijd maken om naar hen te luisteren, is belangrijk. Als mensen met iets zitten en ze kunnen hun verhaal doen, dan merk je dat ze daarna opgelucht zijn. Gelukkig kunnen wij als zelfstandige thuisverpleegkundigen flexibel met onze tijd omspringen. We kunnen onze frustraties, verhalen en fijne momenten gelukkig ook delen met onze collega’s. Dat geeft energie. Eigenlijk valt corona me veel moeilijker als mens dan als verpleegkundige. Thuis zie ik er op toe dat mijn man en ik regelmatig gaan wandelen. De hele tijd tussen vier muren zitten, is niet goed voor de moraal.’

Distelmans: ‘Wij hebben het geluk dat we nog steeds veel mensen kunnen zien. Naar buiten trekken, doet deugd, maar eerlijk? Ik mis ook de feestjes.’

Brengt de coronacrisis ook een levensles met zich mee?

Distelmans: ‘De pandemie doet ons vertragen en ons de schoonheid van een trager leven ontdekken. Als je stopt met hollen, kan je veel meer genieten van het moment dat zich nu aandient.’

De Smedt: ‘Corona doet ons stilstaan bij de vraag wat essentieel is en wat niet. Maak een inventaris van alles wat je wél nog hebt en je zal zien: dat is nog steeds heel wat. Als ik vandaag een sms’je krijg van iemand die ik graag zie, dan kan dat ontzettend veel deugd doen. Veel meer dan vroeger.’

Hebben jullie een boodschap voor onze samenleving?

De Smedt: ‘Blijf rustig. Maak de crisis niet groter dan ze is. Geniet van de dingen die wel nog kunnen. Via de tablet je (klein)kinderen zien, kan ook een waardevol en mooi moment zijn.’

Distelmans: ‘Samen bereiken we meer. Hoe consequenter we met zijn allen de regels toepassen, hoe sneller we hier uit geraken.’

Wat drijft jullie om morgen weer de baan op te gaan en mensen bij te staan?

De Smedt: ‘Eenvoudig: mensen kunnen helpen. Door me op onze patiënten te focussen, hebben negatieve gedachten minder vat op mij.’

Distelmans: ‘Ik schakel mij ‘s ochtends in op de golflengte van de hoop. Dan stel ik vast dat het enthousiasme voor mijn job ook in coronatijden onaangetast is gebleven.