Ten allen kanten galmt het door de kloostergangen. Er worden zelfs studiedagen over georganiseerd. Na een kort onderzoek moet de volksverteller concluderen: ‘Als konijnen naar een lichtbak staren we naar de onbekende toekomst’. Het is alsof we ons met zijn allen op één punt fixeren, terwijl de actie elders gebeurt.

Ondertussen gonst het van de moderniteit. Met een hongerige blik wordt de essentiële vraag gesteld: En, werkt gij al met ChatGPT? Nee?! Aha. Een neanderthaler! Nu heeft de volksverteller niets tegen meewarige blikken of neanderthalers, nee hij houdt er zelfs van. Net als van zijn blokfluit en knapzak waarmee hij door berg en dal trekt om verhalen te aanhoren.

Zo kwam de volksverteller, bij het eten van een lekker stukje Tomme uit een bergdorp in Piemonte, een straf verhaal op het spoor. Verder vertellen mocht, op één voorwaarde: de totale en algehele geheimhouding van de verteller, die al genoeg had meegemaakt met de boekskes. Zo gezegd, zo gedaan.

De laatste kerstperiode was de bergbewoner afgezakt naar de stad in het dal. Daar kreeg hij sterk de indruk dat in de winkelstraten het liedje Jingle Bells nogal… nou ja… AI voorgeprogrammeerd klonk. Het klotste aan alle kanten. Slechts een indruk, want zeker weet je het natuurlijk nooit waar die AI zijn/ haar informatie vandaan haalt. Hij kocht een krant om zich te informeren. Ja, zo gaat dat soms in de oude wereld. De bergbewoner kon zijn ogen niet geloven. AI slurpt ongenadig veel energie voor het afkoelen van de servers. Veel meer dan hij en zijn dorp verbruiken kan. Wie tien zoekopdrachten in ChatGPT opgeeft, jaagt er een halve liter water door. Wat?! En hij daar op zijn berg elke zomer maar zijn emmertjes water sparen tegen de opwarming van het klimaat. Dit verhaal van de bergbewoner moest de volksverteller vertellen. Opdat de wereld het zou weten.