In zijn Rhapsody bezingt Georges Gershwin niet het Amerika van Donald Trump, wel dat van de jaren 20 en 30 in een broeierige sfeer van New York. In 1924 vroeg de bandleider Paul Whiteman aan Gershwin om een origineel werk voor piano en jazzband te componeren.

Gershwin begon er aan tijdens een treinreis naar Boston: ‘Het was op de trein, met zijn stevige ritmes, zijn rattlety bang, dat vaak stimulerend is voor een componist. En daar hoorde ik plots de volledige Rhapsody, van het begin tot het einde’, vertelde hij later aan zijn biograaf.

Gershwin had zo zijn vragen over de tijd van toen. ‘Ik hoorde de melodie als een soort muzikale caleidoscoop van Amerika, van onze enorme smeltkroes, van onze onverkorte nationale pep, van onze grootstedelijke waanzin.’ De première vond amper vijf weken later plaats in de Aeolian Hall in New York, uitgevoerd door Whiteman en zijn band met Gershwin aan de piano.

Later werd ‘het meest populaire Amerikaanse concert’ bewerkt voor alle mogelijke soorten van ensembles en orkesten. Ook Grupetto zorgt voor een eigen arrangement. De mannen van de groep worden wel eens ‘muzikale kameleons’ genoemd. Ze zijn met vijf, maar bespelen een tiental instrumenten, gaande van viool en piano tot alle soorten saxofoons. De muzikanten wisselen meermaals van instrument, van Swanee over Rhapsody in Blue tot hun laatste song.

Tapdanser, zanger en acteur Serge Hamers bezingt de hechte vriendschap tussen Gershwin en zijn dansende muze Fred Astaire. Een muzikale ode aan de vriendschap, geregisseerd door Walter Janssens (Kommil Foo, Theater Malpertuis).

DI • 14 NOV • 14.30
GERSHWIN: RHAPSODY IN BLUE
Grupetto
Vilvoorde, CC Het Bolwerk, 02 255 46 90