Twaalf jaar geleden besloot Vardan Hakobyan zijn geboorteland Iran te verlaten. Samen met zijn vrouw en twee kinderen begon hij aan een lange, moeizame reis. Bestemming? Onduidelijk, enkel dat ze naar een land wilden waar je mag zeggen wat je denkt. 

WERKEN IS GEZOND

Vandaag baat Hakobyan een zaak uit in Tervuren. Je kan er terecht voor allerlei hersteldiensten. Schoenen die een nieuwe zool nodig hebben, een kledingstuk dat ingekort moet worden, een sleutel waarvan je een duplicaat wenst.

‘Van opleiding ben ik fotograaf. Toch ben ik in een ander domein aan de slag. Het aanbod aan fotografen is immers groot. Ik wilde ook een dienst aanbieden die beantwoordt aan een nood in de samenleving. De voorbije jaren vinden steeds meer klanten de weg naar mijn zaak. Vandaag komt er mij iemand een dag per week helpen met het naaiwerk. In de toekomst zou ik meer mensen willen tewerkstellen. Werk is de basis voor een gezonde samenleving.’

HET GOEDE VOORBEELD

Twee jaar geleden werd Hakobyan opnieuw vader van een dochter. Annahit heet ze. Het is de naam van een Armeense koningin die verwijst naar de god van de verliefdheid. ‘Ik ben verliefd op mijn familie. Zij geven zin aan mijn leven. Mijn grootste ambitie is erin te slagen mijn kinderen een degelijke opvoeding te geven, zodat ze later als goede mensen door het leven gaan. Als zij op hun beurt hetzelfde doen, dan ben ik een tevreden mens.

'Mensen die je wijze raad geven en het beste met je voor hebben. Voor iemand die hier niet geboren en getogen is, is dat van onschatbare waarde.’

Eén van de waarden die ik hen probeer mee te geven is niet egocentrisch zijn. Het leven draait niet alleen om jezelf, integendeel, het wordt pas zinvol als je daden stelt die voor je medemens waardevol zijn. Als ouder heb ik de verantwoordelijkheid om hen het goede voorbeeld te geven. Ik geloof dat kinderen geneigd zijn om het voorbeeld dat ze thuis zien verder te zetten.’

MENSEN DIE JE HELPEN

Als hij terugdenkt aan zijn beginjaren in België, dan heeft de hulp van Belgische vrienden het verschil gemaakt. ‘Tijdens onze eerste jaren, toen we nog geen Nederlands praatten, hebben mijn vrouw en ik een tijd als vrijwilligers in een woonzorgcentrum gewerkt. Daar zijn we bevriend geraakt met een ander koppel vrijwilligers. Zij betekenen heel veel voor ons.

Als we willen weten hoe we een bepaald document moeten invullen of hoe een aantal zaken in België werken; dan zijn zij er om ons advies te geven. Ze zijn onze vrienden, maar ook een beetje als ouders voor ons. Mensen die je wijze raad geven en het beste met je voor hebben. Voor iemand die hier niet geboren en getogen is, is dat van onschatbare waarde.’

Het valt Hakobyan op dat de meeste mensen vriendelijk zijn. Volgens hem heeft dat onder meer te maken met ons sociaal systeem. ‘Bij tegenslag kan je erop rekenen dat je op de een of andere manier wordt opgevangen. Dat zorgt er voor dat mensen zich gesteund voelen en minder hard zijn.

Als Belgische burgers moeten we dan wel belastingen betalen, maar die gaan tenminste in grote mate terug naar de mensen. Een groot verschil met landen waar het belastinggeld aan de handen van de elite blijft plakken en niet belandt bij wie het nodig heeft. Ik zie de toekomst voor dit land dan ook positief in. Zolang we bereid zijn om positief te blijven denken en de handen uit de mouwen te steken, is er veel mogelijk.’