Ze was een baby toen haar ouders Macedonië verlieten om zich als politieke vluchtelingen in België te vestigen. Het was de tijd dat Tito als dictator over Joegoslavië en Macedonië regeerde. Hoewel Dimovska altijd in Vilvoorde heeft geleefd en perfect Nederlands spreekt, heeft ze jaren het gevoel van gemis gehad. ‘Ik voelde mij een buitenbeentje. Hier was ik het meisje uit de Balkan, in Macedonië Natacha uit België.’

OP ZOEK NAAR JEZELF

Identiteit is een onderwerp dat Dimovska boeit, niet toevallig ook het thema van haar afstudeerproject. ‘Niettegenstaande mijn broer en ik van jongs af aan in het Nederlands zijn opgegroeid, hebben mijn ouders er altijd op gestaan dat we ook Macedonisch leerden. Vandaag ben ik hen daar dankbaar voor. Het heeft me geholpen om het land en de cultuur van mijn (voor) ouders beter te begrijpen.

Of ik daardoor dichter bij mijn identiteit ben gekomen? Dat zou ik niet zeggen. Ik ben lang op zoek geweest naar mezelf. Al zoekende heb ik geleerd dat je identiteit voortdurend verandert. Je identiteit is de som van al je ervaringen en herinneringen en gaat veel ruimer dan je afkomst, familiebanden of nationaliteit.’

KIEZEN VOOR SCHILDERKUNST

Een ander onderwerp dat haar al jaren fascineert, is ‘de herinnering’. Als ze een museum of een galerij bezoekt, wil ze dat bezoek vasthouden. In een boekje verzamelt ze beelden die indruk op haar hebben gemaakt, die ze op een artistieke manier bewerkt. Ze noemt het een gedenkteken.

‘De beelden die blijven hangen, wil ik bij me houden. Ik leg ze vast op papier en bewerk ze met een lijnenspel. Het is mijn manier om met de vergankelijkheid om te gaan. Het boekje geeft me rust. Het voelt alsof ik een bepaalde herinnering op een harmonieuze manier kan afsluiten en ruimte kan maken voor nieuwe herinneringen.’

De creatieve uitlaatklep van haar boekjes zijn belangrijk. Ze heeft lange tijd in een bedrijf gewerkt tot ze besefte dat dit niet was wat ze wilde. Ze was 26 toen ze haar leven een radicale wending gaf. ‘Ik nam loopbaanonderbreking om schilderkunst aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Gent te volgen.

Zonder vast inkomen ging ik opnieuw bij mijn ouders wonen. Niet evident, maar het was het begin van een nieuw hoofdstuk waarin ik veel meer mezelf ben kunnen worden. Wie had toen kunnen denken dat ik jaren later zelf schilderles zou geven aan de Stedelijke Academie voor Beeldende Kunsten in Aalst en de Portaels-school voor Beeldende Kunsten in Vilvoorde?’

ARTISTIEK MET SOCIALE MEDIA

Schilderen en tekenen zijn even belangrijk als eten en drinken. Ze helpen haar om met de werkelijkheid om te gaan. ‘Ik ben niet zo verlekkerd op sociale media, maar ik besef dat ze onze tijd kenmerken en wil er mijn eigen invulling aan geven.’

Haar nieuwe project heet Bloemen op je weg. ‘Creatieve beelden over bloemen die ik via facebook aan mensen bezorg in de hoop dat het hun dag wat opfleurt. Eigenlijk is het mijn manier om in de beelden die op ons afkomen wat orde en schoonheid te creëren. Of om wat rust en poëzie in de chaos van elke dag te brengen.’