Dat was nochtans niet het plan. Zij wilde vooral van de ene Europese stad naar de andere trekken. Tot ze via sociale media een fijne jongeman uit België leerde kennen. ‘Onze eerste date bracht me terug naar Brussel. Snel werd duidelijk dat er een klik was tussen ons. Het was het begin van een liefdesverhaal met vele hoofdstukken. Vandaag zijn we nog altijd samen. Met onze twee kinderen leiden we een gelukkig leven in Zaventem. Dat we onze dochter en zoon hier kwaliteitsvol onderwijs kunnen bieden, betekent heel veel voor mij. In Peru is dat niet evident.’

Peruaanse openhartigheid

Nochtans zijn er ook een aantal zaken uit Peru die ze mist. ‘In Peru stellen de mensen zich makkelijker open voor andere mensen. Spreek je iemand aan, dan word je getrakteerd op veel vriendelijkheid, openhartigheid en gastvrijheid. Mi casa es tu casa, zo kan je de Peruaanse mentaliteit samenvatten. In België verlopen de contacten meestal wat koeler. Ik vind dat jammer, maar ik maak er geen punt van. Ik aanvaard het en zie het als mijn taak om me aan te passen. Dat is een vorm van respect, net zoals het leren van de taal van het land waar je woont.’ Zelf spreekt ze Spaans, Nederlands, Frans, Engels en Italiaans. Andere culturen trekken haar aan. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ze gek is op de Nikkei-keuken, een Peruaanse uitvinding die Spaanse, Italiaanse, Japanse en Chinese smaken combineert tot een unieke fusion.

Het leven als leerschool

Dat er in Peru heel wat zaken fout lopen, ontkent ze niet. Ze verwijst naar de Peruaanse schrijver Mario Vargas Llosa en zijn roman De Stad en de Honden. Een boek dat je een inkijk geeft in de corrumperende systemen in de Peruaanse samenleving. ‘Ik vind het belangrijk om met een realistische blik naar mijn geboorteland te kijken. Je mag je oren en ogen niet sluiten. Ken je de uitdrukking: Cuando el rio suena, es porque piedras trae? Of: als de rivier een geluid maakt, is het omdat hij stenen met zich meedraagt. Wat betekent dat als je onrecht ziet, je zeker mag zijn dat er iets fout zit.’ Uit je fouten leren, is voor Otarola Flores de essentie van het leven. ‘Het leven is één grote leerschool. Ik merk het bij mezelf. Ik ben net voor de tweede keer moeder geworden. Dat wil niet zeggen dat ik niets meer kan bijleren, integendeel. Elk kind is anders. Het wordt opnieuw een uitdaging om ook voor mijn jongste zoon een goede moeder te zijn.

Hoezeer ze ook van het moederschap geniet, ze is blij dat ze als jonge vrouw de stap heeft gezet om te reizen. Daardoor heeft ze vandaag niet het gevoel dat ze iets moet missen. Otarola Flores klinkt krachtig en positief als ze spreekt. Zou het kunnen dat de kranigheid van haar moeder, die nu 62 is en haar regelmatig in België komt bezoeken, daar voor iets tussen zit? ‘Mijn moeder werd op jonge leeftijd weduwe. Na de dood van mijn vader heeft ze een moeilijke tijd doorgemaakt, maar ze is erin geslaagd om haar leven weer op de rails te krijgen. Ze heeft mij geleerd dat de manier waarop je naar de dingen kijkt een heel grote impact heeft op je denken en voelen. Of zoals de Amerikaanse schrijver Wayne Dyer het stelt: als je de manier verandert waarop je naar de dingen kijkt, veranderen de dingen waarnaar je kijkt.’

DE FAVORIETEN VAN…

Mooiste plek in Peru
Huancayo, de stad waar ik opgroeide.

Favoriet gerecht
Ceviche (een rauwe visschotel).

Mooiste herinnering
De momenten met mijn familie.