Het is nu al meer dan een jaar dat Van der Bijl haast al haar vrije tijd in het vroegere Bootjeshuis in Tervuren doorbrengt. Samen met beeldhouwster Tatiana Potapova benut ze er de vrijgekomen ruimte als atelier. ‘De levenslustige kleuren in mijn werken ontstaan hier spontaan.

Europees met Aziatische

touch Ze was 22 jaar toen ze Brussel leerde kennen, net afgestudeerd als product designer. ‘Ik was meteen weg van de art deco. Ook het grootse, anonieme karakter trok me aan. Wat een contrast met het land waar ik geboren en getogen ben. In Nederland is alles meer geordend en gestructureerd. Het maakt dingen eenvoudiger, maar tegelijk ook saaier. Geef mij maar het grillige karakter van de Belgische hoofdstad. Er valt altijd wel iets te ontdekken. Ik heb nog geen moment spijt gehad dat ik ongeveer twintig jaar geleden naar België verhuisde.’

Denkt ze, met het ouder worden, aan een terugkeer naar Nederland? ‘Nee, ik sluit niet uit dat ik nog eens verhuis, maar het zal niet terug naar mijn geboorteland zijn. Misschien hebben mijn Zwitsers-Indonesische genen er iets mee te maken? Die kreeg ik mee via mijn vader. Gek hoe dat stukje Azië nog altijd deel uitmaakt van wie ik vandaag ben. Ik heb het dan over de Indonesische ingetogenheid en fijngevoeligheid van mijn grootmoeder. Eigenschappen die me meer liggen dan de Nederlandse uitbundigheid en directheid.’

Eigenlijk, wat betekent dat nu eigenlijk?

‘In Nederland houden we ervan de zaken heel helder te stellen. Misschien wel iets te helder. Het is ja of het is nee. Een woord zoals ‘eigenlijk’ kennen we niet. Het was dan ook even wennen om jullie interpretatie van dat woord te begrijpen’, lacht ze. Al klinkt onze Vlaamse woordenschat soms wat vreemd, het heeft haar niet belet om snel ingeburgerd te geraken. Na een paar jaar Ukkel en Etterbeek belandde ze in Tervuren. ‘Hier kan je toch niet anders dan je thuis voelen? Je hoort alle talen, komt in contact met veel verschillende culturen. Wat maakt het dan uit waar je geboren bent?’ Verlangt ze soms toch niet een tikkeltje naar Nederland? ‘Bij de overgang van oud naar nieuw gaan wij in Nederland met zijn allen de straat op om elkaar een gelukkig nieuwjaar te wensen. Dorp of stad, maakt niet uit. Die spontaniteit op een donkere winteravond vind ik hartverwarmend. Dat mis ik wel een beetje.'

Terug naar het meisje van toen

Schilderen is een passie die ze het voorbije jaar opnieuw heeft opgepikt. Als ze over haar schilderijen vertelt, straalt ze levenslust uit. Net zoals haar recente werken waarin vurig rode en fel gele tinten je eraan herinneren dat het leven er is om ons te doen stralen. ‘Mijn werk is geëvolueerd. Vroeger schilderde ik vooral figuratief en in grijze tinten. Vaak waren het vogels die hun vleugels uitslaan en op zoek gaan naar betere oorden. Vandaag maak ik abstract werk. Hoe het tot stand komt? Ik probeer mijn gedachten zo weinig mogelijk te laten bezoedelen door de stroom van nieuwsberichten en allerhande meningen. Ik kijk amper nog televisie. Ik wil zo oorspronkelijk en puur mogelijk schilderen wat er innerlijk in mij leeft. Op dit eilandje in het park van Tervuren kom ik helemaal tot mezelf. En ontdek ik opnieuw het vrolijke meisje dat ik vroeger was. Dat ze er na al die jaren nog altijd is, maakt me gelukkig. Voor mij voelt deze fase in mijn leven dan ook als de lente. Dat gevoel heeft het voorbije coronajaar me niet kunnen ontnemen. Integendeel, de rust die over onze jachtige levens neerdaalde, bracht me nog dichter bij wie ik ben.’

DE FAVORIETEN VAN…

Mooiste plek in Nederland
De Nederlandse heide.

Favoriet gerecht
Rendang, een Indonesisch stoofpotje.

Mooiste herinnering
Te paard door de heide