Aneta Jakoniuk was 12 jaar toen ze met haar moeder, net gescheiden, in Brussel aankwam. Ze had ook bij haar vader in Polen kunnen blijven, maar iets zei haar dat ze haar moeder wilde volgen, ook al betekende dat ze zowat alles wat vertrouwd was, moest opgeven. ‘Het was niet evident voor mijn moeder om hier een nieuw leven te starten. Gelukkig was er haar zus, die al in Brussel woonde en haar wegwijs kon maken. En er was haar doorzettingsvermogen en vastberadenheid om van de rest van haar leven iets te maken.’

Met mensen praten

Vandaag, zo’n 20 jaar later, heeft Jakoniuk een gelukkig leven opgebouwd. ‘Ik ontmoette mijn partner in de Poolse school in Brussel. Tijdens de week ging ik naar een school waar bijna uitsluitend kinderen uit andere landen les volgden. Er was veel aandacht voor het Frans. Later studeerde ik Slavische talen aan de ULB. Ik heb iets met talen. Ik hou ervan om met mensen te kunnen praten. Een paar jaar geleden ben ik Nederlandse les beginnen volgen. We leven in Mollem, deelgemeente van Asse, een plek waar Nederlands de voertaal is. Dan hoort het dat ik de taal spreek van de mensen die hier wonen. Dat is ook de reden waarom Leon, onze zoon van vier, naar een Nederlandstalige school gaat. Ook het hoge niveau van het Nederlandstalige onderwijs was voor ons een belangrijke drijfveer.’

Eigenheid en diversiteit

Jakoniuk herinnert zich nog goed hoezeer de diversiteit van onze hoofdstad haar opviel toen ze hier als klein meisje aankwam. ‘Ik hou van de culturele verscheidenheid die eigen is aan Brussel. Je treft er de hele wereld aan, in het klein. In Polen heb je dat niet. Ik ervaar die diversiteit als een rijkdom. Tegelijkertijd vind ik dat je er moet op toezien dat je door je gastvrijheid en openheid je eigenheid niet verliest. Van mij mag een kerstfeest gerust een kerstfeest worden genoemd. Kerstmis is trouwens een van de Poolse hoogdagen. Het is een feest dat we intens vieren en waarbij we een heel aantal rituelen in ere houden. Er staan minstens twaalf gerechten op tafel. We mogen er pas van beginnen eten als de eerste ster aan de hemel verschijnt. Zelf ben ik niet religieus, maar ik hou wel van dit soort rituelen. Het komt de diversiteit alleen maar ten goede.’

Elkaar vervolmaken

Wat viel Jakoniuk het zwaarst de eerste jaren? ‘De eenzaamheid. Je mist je familie en vrienden. Met de tijd maak je nieuwe vrienden en creëer je zelf een nieuwe, kleine familie. Patryk en ik koesteren de momenten die we samen doorbrengen. We zijn trouwens in blijde verwachting van een broertje of zusje voor Leon.’ Hoe slagen ze erin om het leven van de positieve kant te blijven zien? ‘We beseffen dat noch het leven noch wijzelf perfect zijn. Dat geeft ons de kans om onszelf en de wereld rondom ons een stukje beter proberen te maken. Als je niet hebt wat je graag ziet, probeer dan graag te zien wat je hebt. Als je goed om je heen kijkt, vind je gegarandeerd een reden om dit leven te koesteren.’

FAVORIETEN VAN
Aneta Jakoniuk

MOOISTE PLEK IN POLEN
De regio Podlasie in het oosten van Polen.

FAVORIET GERECHT
Kotlety mielone (gehaktballen met puree en komkommersalade).

MOOISTE HERINNERING AAN POLEN
De vakanties bij grootmoeder en peter op het platteland.