Vandaag, veertien jaar later, woont ze samen met haar echtgenoot en twee kinderen in Hoeilaart, de gemeente waar ze in maart 2019 de prijs ‘Vrouw van het Jaar’ in ontvangst mocht nemen.

DOORZETTEN

In 2004 vluchtte Wallace met haar neef en tante naar België. Er woedde een hevige burgeroorlog in Liberia. ‘Wanneer ik beelden van Syrië of Jemen zie, herbeleef ik mijn verleden. In zo’n oorlogssituatie volg je je overlevingsinstinct. Het bracht mij naar Ivoorkust en vervolgens naar België, waar ik in een OKAN-klas (Onthaal Klas voor Anderstalige Nieuwkomers, n.v.d.r.) in Wervik terechtkwam. In het begin voelde ik me verloren. Snel drong het tot me door dat het leren van Nederlands mijn redding zou zijn. Het was nochtans niet evident om die nieuwe taal onder de knie te krijgen.’ Maar geen haar op haar hoofd dacht eraan om op te geven. Ze zou het pad dat ze ingeslagen was, verderzetten. Haar doorzettingsvermogen leverde haar een bachelor op in de agro- en biotechnologie en een master in management en beleid van de gezondheidszorg. ‘Ik was vastberaden om de onderwijskansen die ik kreeg ten volle te benutten. Als je voor iets wil gaan en blijft doorzetten, wordt er veel mogelijk.’

KANSEN NEMEN EN GEVEN

Als meisje van vijftien zonder je ouders aankomen in een land waar je niemand kent, hoe overleef je dat? ‘Door een nieuwe familie op te bouwen met de mensen van het land waar je verblijft. De eerste jaren heb ik in een tehuis voor jonge vluchtelingen geleefd. Met velen van hen heb ik nog steeds een hechte band. Familie beperkt zich voor mij niet tot bloedverwantschap. Ik zie familie als de groep mensen om wie je oprecht geeft.’ Het was pas in 2016 dat Wallace naar Liberia is teruggekeerd en haar ouders heeft teruggezien. ‘Het was een vreemde ervaring om terug in mijn vaderland te zijn. De drukte en het gebrek aan organisatie stoorden me. Eigenlijk voelde ik me als een toerist in eigen land. Het was een onwennig gevoel. Ik was blij dat ik terug naar België kon. Die reis heeft wel mijn verlangen aangewakkerd om iets terug te doen voor Liberia. De kansen die ik in België heb gekregen, wil ik teruggeven aan de jongeren van Liberia.’

EEN NIEUWE GENERATIE ONDERNEMERS

Wallace vertelt hoe de onderwijsinfrastructuur in Liberia tijdens de burgeroorlog heel wat schade heeft opgelopen. Ook de armoede is toegenomen. ‘In 2015 ben ik gestart met het verzamelen van schoolboeken. In die periode groeide ook het idee om een vzw op te richten voor toegankelijk en kwalitatief onderwijs. Samen met anderen Liberianen in Vlaanderen en Liberia hebben wij de vzw Leef Foundation opgericht. Ons uitgangspunt? Kinderen in Liberia kansen geven en zo een nieuwe generatie ondernemers opbouwen.’ Ze voegt eraan toe dat Liberia, zoals zovele landen in het Afrikaanse continent, een rijk land is wat grondstoffen betreft en tegelijkertijd ook zo’n arm land. Onaanvaardbaar, toch? Ze klinkt vastbesloten om aan die scheefgetrokken situatie iets te doen. ‘Ik voel me gelukkig als ik iets voor mijn medemens kan doen. Als ik merk dat mijn inspanningen zaken in beweging zetten, dan geeft me dat energie om door te gaan.’ Vaak is het pas na haar voltijdse dagtaak en nadat haar kinderen in bed liggen dat ze tijd kan maken voor haar initiatieven in Liberia. Het zegt veel over haar inzet en de reden waarom deze vastberaden dame in Hoeilaart tot ‘Vrouw van het Jaar’ werd uitgeroepen.

MOOISTE PLEK IN LIBERIA
De hoofdstad Monrovia.

FAVORIETE GERECHT
Fufu (een brij van maniok).

MOOISTE HERINNERING
De hoop in de ogen van de Liberianen.