‘België is een geheim, hou het stil.’ (Patrick McGuire, Ierland, Alsemberg, april 2009)
In Gemengde Gevoelens staan straffe verhalen van mensen die ternauwernood hun eigen land zijn ontvlucht omwille van een oorlogssituatie of van (politieke) onderdrukking. Gewone verhalen van mensen die in België terecht komen omdat ze werk of liefde hebben gevolgd. Vriendelijke, herkenbare verhalen van mensen met een buitenlandse achtergrond. Mensen met naam en faam soms. Mraibut Sabah uit Irak was hoofdingenieur van de stad Bagdad; Paul Motwani, een Schotse schaakgrootmeester; Vitaly Samoshko uit Oekarïne won in 1999 de Koningin Elisabethwedstrijd voor piano, Svetlana Bolshakova is een bekende Russisch-Belgische hinkstapspringster, Ulrike Bolenz een Duitse kunstenares uit Vilvoorde. Maar ook o zo vele ‘gewone’ mensen, die met plezier over hun land vertellen en zeggen wat ze van ons denken.

‘Ik zal nooit de eerste dag in het Klein Kasteeltje vergeten. Hoe desolaat het daar was en mijn dochtertje van twee die vroeg naar haar kamertje thuis in Kosovo.’ (Arifi Sphresim, Albanees uit Kosovo, Grimbergen, maart 1998)
Ze zijn kritisch. Zeggen vrank en vrij waar het op staat en schetsen een beeld van België dat wij niet altijd kennen. Houden ons een spiegel voor. En ja, soms wordt er een blik clichés open getrokken. Blijkbaar zijn Belgen nogal terughoudend in een eerste contact, maar de vriendelijkheid zelve als je ze wat beter kent, hebben we een kil klimaat en kan je hier goed eten en drinken en je snel verplaatsen.

‘Ik had niet bepaald het gevoel dat ik welkom was. Zolang ik niet voor problemen zorg, ‘mag’ ik hier zijn, en verder lijken de mensen mij eerder onverschillig.’ (Claire Rudasingwa, Rwanda, Halle, april 1998)
Dikwijls kijken deze mensen vreemd op van onze gebruiken, maar de meesten voelen zich hier toch snel thuis; ze vinden de Rand een aangename regio. Bijna altijd vinden ze dat je de taal van de regio moet proberen te leren en te oefenen en dikwijls nemen ze daartoe zelf het initiatief.

‘Ik vond hier de gezelligheid terug en het wereldse van Brussel. Dit is de beste plek voor mij.’ (Marie-Solange Pollard, Frankrijk, Wemmel, december 2012)
Hoewel deze reeks artikels geen wetenschap is, is het opvallend hoeveel keer de mensen uit zichzelf vinden dat ze de taal van de regio moeten kennen. Ook opvallend is dat het dikwijls om nieuwsgierige, geëngageerde mensen gaat die actief zijn in hun lokale gemeenschap.

‘We beleven hier een aangename tijd en willen daarvan zo veel mogelijk genieten. Onze tijd is te kort om treurig te doen.’ (Evelyn Salm, Estland, Sterrebeek, november 2014)
Hier en daar duikt er een glimp heimwee op of een nare ervaring, of dat lastige gevoel tussen twee culturen te vallen, maar het zijn stuk voor stuk verfrissende, warme verhalen die ons hoofd vrij houden van – o cliché – al dat gif dat je soms te horen krijgt over ‘de vreemde’. Het is één lange lezing van een ‘positieve ontmoeting tussen mensen met een verschillende achtergrond ’, zoals een Duitse dame het in Gemengde Gevoelens formuleert. En dat is het.

‘Wees gewoon jezelf, beoordeel niemand volgens voorgekauwde normen of stramienen, treed naar buiten als individu en niet in groep.’ (Gino Vessentini, Italië, Overijse, oktober 1997)
Neem tijdens de kerstperiode even de tijd om een aantal van deze verhalen te (her)lezen.
Je vindt de artikels terug op onze website onder ‘archief’, open de pdf van een editie en ga naar pg. 32.