Fietsen zit in zijn bloed. Hij reed twaalf jaar op een behoorlijk niveau wielerwedstrijden in heel België. Hij doorliep alle jeugdreeksen en eindigde bij de elite zonder contract. ‘Op de fiets voel ik me vrij en passeer ik op plaatsen waar ik anders nooit zou komen’, zegt Van Lancker. ‘Tijdens het Gordelfestival kan je de mooie streek van de Vlaamse Rand ontdekken. We leggen een gevarieerd en boeiend parcours af. Niet iedereen weet dat deze regio een prachtige streek is om te fietsen. Kom het mee ontdekken tijdens het Gordelfestival.

OP EN NEER

Van Lancker gaat graag naar het Gordelfestival omdat het festival mensen aanzet tot sporten. ‘Fantastisch, toch?’ En natuurlijk is er ook het sociale aspect. ‘100 km meerijden in een groep wielerliefhebbers is leuk. Ik doe met iedereen een babbeltje. Ik vind het fijn om nieuwe mensen te leren kennen tijdens het sporten. Als wegkapitein ben ik verantwoordelijk voor de veiligheid, maar het is ook mijn taak om iedereen tot aan de eindmeet te krijgen. De coureurs met de meeste zenuwen help ik al pratend op weg. Wanneer iedereen goed vetrokken is, rijd ik naar voor in het peloton en laat me opnieuw tot vanachter afzakken, terwijl ik hier en daar met de fietsers een praatje sla. Daarna rijd ik weer naar voor en laat me weer afzakken. Op en neer tot aan de finish.’

Van Lancker merkt op dat er meer en meer vrouwen deelnemen aan de klassieker van het Gordelfestival. ‘Grappig, want vrouwen zijn een ander soort deelnemers dan mannen. De mannen gaan voor de competitie, ze voelen de coureur in zichzelf wakker worden en trappen stevig op hun pedalen. Vrouwen hebben minder ego. Voor hen is het sociale aspect belangrijker. Ze beleven de 100 km anders dan mannen, ze willen mensen ontmoeten en praten. Al merk ik wel dat de voldoening voor beide even groot is.’

TOFFE SFEER

Voor het vertrek geeft Van Lancker duidelijke instructies aan zijn peloton. Verkeersregels moeten worden gerespecteerd en seinen gevolgd. ‘Ik benadruk dat we ons geen Tom Boonen, Eddy Merckx of Peter Sagan moeten wanen, dat we ons nog altijd op de openbare weg bevinden en dat we deelnemen aan een sportmanifestatie en niet aan een grote wielerwedstrijd. Sommige mensen durven dat wel eens te vergeten. En ik benadruk dat je onderweg voldoende moet eten en drinken. Heel belangrijk. Af en toe laat ik mij al zwaaiend met mijn drinkbus door de groep afzakken zodat niemand vergeet te drinken.’

‘De sfeer is echt tof’, benadrukt Van Lancker. ‘Er rijden verschillende types mensen mee. Er zijn de ingebeelde Greg Van Avermaets. Ze koersen zelfverzekerd naar de finish, je herkent hen direct aan de manier waarop ze gezwind op hun fiets springen. Dan zijn er de onzekere sportievelingen. Zij kijken wat onwennig rond. Na een aantal kilometers voel je de voldoening in de groep groeien. Wanneer ik uiteindelijk met iedereen over de streep rijd, krijg ook ik een fantastisch gevoel, het haar staat recht op mijn armen. Dat gevoel verdwijnt nooit, ook al heb ik al zo veel koersen gereden. Bij aankomst zie je iedereen stralen. De euforie is even groot als wat pakweg Sagan voelt wanneer hij een klassieker wint. De coureurs fietsen de streep over. Supporters vallen hun held om de nek, er volgen vergelijkingen met grote wedstrijden als de Ronde en de Tour, er wordt al snel een drankje bijgehaald om te klinken en na te praten.’