Hoe wordt een jongen uit Dworp de fotograaf van wereldsterren? Was ik voorbestemd? Of was het toeval dat ik fotograaf ben geworden? Ik weet het niet. Mijn grootvader was ook fotograaf. Als kind was ik gefascineerd door de glazen platen waarmee hij werkte. Mijn moeder was een vrijgevochten vrouw voor haar tijd en fotografeerde ook. Ze had in de jaren 1950 al een vrij gesofisticeerde camera. Als kind hield ik me op zondagnamiddag bezig met onze fotoalbums en dia’s. Foto’s en dia’s hadden toen iets magisch. Toch dacht ik niet meteen fotografie te studeren. Ik kom uit een vrij intellectueel milieu en was als adolescent op zoek naar antwoorden op de grote levensvragen, las veel filosofen als Plato en Nietzsche,… Filosofie studeren in Gent leek dan ook de juiste keuze. Dat viel tegen. De studie leverde me meer vragen op dan ik antwoorden vond. Ik stopte en ben bij een fotograaf in de buurt beginnen werken. Ik ontwikkelde films en drukte foto’s af. Ik was een soort fotograaf-op-leercontract.’ 

‘Een oom van me – die ook Philip Wouters heette – werkte als wetenschapsjournalist bij de krant De Standaard en stimuleerde me om er te solliciteren als fotojournalist. Ik kon er beginnen, maar heb het tot ontzetting van mijn familie niet gedaan. In de crisis van de jaren 1980 een goed betaalde, vaste job weigeren deed je niet, maar ik had mijn passie al gevonden in de muziekfotografie. Voor muziekblad Backstage mocht ik vanaf 1983 popsterren fotograferen. Dat blad was een kweekvijver voor talent, met namen als Serge Simonart, die later voor Humo zou werken, filmrecensent Roel Van Bambost,… Hoe ik daar ben binnengeraakt? Met foto’s van David Bowie zijn Serious Moonlight Show. Foto’s die ik eigenlijk niet mocht nemen, maar ik verstopte een lens in mijn ene kous en de body van mijn camera in de andere en smokkelde ze binnen en zo kon ik toch foto’s nemen. Ik stuurde de foto’s naar Backstage. Ze vonden ze goed, en de rest is geschiedenis. Ik werd één van hun vaste fotografen, na een aantal jaren hoofdfotograaf. Het was slecht betaald, maar je kreeg buitengewone kansen. Later werkte ik als fotocorrespondent in België ook voor het muziekmagazine OOR, waar Anton Corbijn hoofdfotograaf was en de artistieke lijn aangaf.

Starstruck

‘In de beginjaren van mijn carrière was ik al blij dat ik tot bij al die groten der aarde raakte. Van muziekfotografie alleen kan je in België niet leven, maar ik had de fotostudio waar ik werkte overgenomen en combineerde de twee.

‘Ik dacht: O, had ik maar even alleen kunnen zijn met Tina Turner, voor die ene perfecte foto.’

Ik had gelukkig al wat métier opgedaan en genoeg studio-ervaring om in de weinige tijd die je krijgt toch een sterk portret te maken. Op persconferenties, in hotelkamers, soms met een hele hoop persmensen erbij… Het feit dat ik voor een gespecialiseerd muziektijdschrift als Backstage werkte, zorgde ervoor dat muzikanten mij extra credit gaven. Voor Ray Davies van The Kinks was ik niet zomaar de zoveelste die kwam vragen wie ‘Lola’ nu eigenlijk was. Het magazine werd graag gelezen door muzikanten omdat de nieuwste gitaren – Fender of Gibson – er besproken werden en je er kon lezen waarom Gary Moore net dat type snaren gebruikte voor zijn sound. Met sommigen had ik een goed contact. Iggy Pop bleek een vriendelijke man, in tegenstelling tot zijn imago. Met Nick Cave ben ik een lange wandeling gaan maken, ook al was hij lichtjes aangeschoten. Singer-songwriter Ben Harper bleek een zachte, gevoelige man te zijn, heel nuchter ook. Hij dronk geen alcohol, at bio. Soms was het ook schrijnend: jazzlegende Miles Davis fotografeerde ik op het einde van zijn leven. Die man was totaal óp. Zijn talent om zich telkens helemaal te geven had zijn tol geëist, met een zware cocaïneverslaving. Soms waren de ontmoetingen ook minder aangenaam. Ik vind de muziek van John Cale goed, maar de man zelf deed ronduit vervelend. Bij de Red Hot Chili Peppers had ik dan weer het gevoel dat ze hun rol van wilde jongens speelden toen ze een foodfight begonnen met de sandwiches van een zilveren plateau die een chique ober net had neergezet. Dat levert natuurlijk geweldige beelden op.’

Artistieke revolutie

‘In het begin van mijn carrière werkte ik intuïtief, toch wel onder de indruk van al die popsterren. Ik had vaak weinig tijd, moest razendsnel nadenken over licht, hoeken, lens, sluitertijd, zeker in het pre-digitale tijdperk. Met de jaren groeide het vertrouwen en ging ik gestileerder werken, geïnspireerd door grote voorbeelden als Helmut Newton, David Bailey en Robert Mapplethorpe. Die evolutie zie je in mijn werk. Popfotograaf is een vak met een beperkte houdbaarheidsdatum. Je kan het niet eeuwig blijven doen. Van 1983 tot pakweg 2010 heb ik een heel oeuvre uitgebouwd, in 2010 verscheen een fotoboek. Als fotograaf ben je ook een geschiedschrijver. Met je lens leg je een stuk geschiedenis vast. Na de jaren van fotograferen, zijn het nu de jaren om dat werk en die geschiedenis te conserveren en te delen, zo heb ik het gevoel. Er komt nog een tweede fotoboek, waarvoor ik nu aan het selecteren ben. Doorheen die duizenden negatieven gaan, is een immens werk, maar nu ik zo terugblik ben ik een tevreden man. Mijn boeken zijn als gouden medailles op de Olympische Spelen. Ze zijn een bekroning van al dat harde werk, al dat zweet.

 In 2010 verscheen het eerste fotoboek met verzameld werd van Filip Wouters, Pop portraits by Filip Wouters. Twinty five years of rock photography, van uitgeverij The Production Department. RandKrant mag tien exemplaren weggeven. Interesse? Contacteer Wouters via www.filipwouters.be of via zijn instagram account filipwoutersbe. Meer sterren van Wouters via www.randkrant.be.