‘Je plaats kennen
in de kosmos’
Achter de nom de plume Elvis Peeters gaan auteur-muzikant Jos Verlooy en zijn echtgenote Nicole Van Bael schuil. ‘We schrijven al onze romans en theaterteksten samen. De gedichten en songs zijn van mij alleen. Sommige mensen vinden dat verwarrend. Of ze denken dat ik Nicole heb uitgevonden om interessant te doen. Maar ze bestaat dus echt. Alleen staat ze niet graag in de belangstelling. Daarom geeft ze ook nooit interviews.’
De naam ontstond toen Verlooy in 1982 met zijn punkgroep Aroma di Amore meedeed aan Humo’s Rock Rally. ‘Er waren in de popmuziek twee Elvissen: Presley en Costello. En aangezien Presley was overleden, was er eentje vacant.’
PUNK
‘Ik luisterde als tiener vooral naar David Bowie, Deep Purple, Slade. Daarna kwam de punk. De doe-het-zelfgedachte, de energie en de maatschappelijke betrokkenheid ervan spraken me aan. Ik heb eerst een punkblad opgericht en vervolgens een muziekgroep. Het voelde evident om dat te doen, zelfs al konden we toen nog niet spelen. Nu nog voel ik meeigenlijk meer een rocker dan een auteur.’ Schrijven is er dan ook haast toevallig bijgekomen.
‘De man die de belichting deed van Aroma di Amore wou een muziektheatervoorstelling maken. Jij kunt toch al songs schrijven, zei hij. Kun je er geen theaterstuk bij doen? Dat stuk heb ik meteen samen met Nicole geschreven. Er volgde een tweede, dat verscheen in een tijdschrift en opeens trokken er vijf-zes uitgeverijen aan onze mouw. Of we soms nog wat hadden? En dus zijn we maar blijven schrijven.’
AFGEVEN EN TOEKIJKEN
‘Het lijkt of het allemaal vanzelf is gegaan’, vindt hij. ‘Ik denk dat dat met die punkmentaliteit te maken heeft: als je iets wil, moet je het doen en dan komt het wel goed. Ofwel ben ik een echt zondagskind. Dat kan ook.’
Elvis Peeters vertelt hoe zijn eerste prentenboek er gekomen is. ‘Toen onze zoon klein was, las ik hem altijd een verhaaltje voor het slapengaan. Waagde ik het om één woord van de tekst af te wijken, dan corrigeerde hij me onverbiddelijk. Als reactie heb ik Meneer papier gaat uit wandelen geschreven. Het was mijn verhaal, dus ik mocht zeggen wat ik wou’, lacht hij.
Momenteel is er een animatieserie over Meneer papier in de maak. En zo staan er nog projecten op stapel die de boeken telkens nieuw leven inblazen, zonder dat de auteurs er zelf iets voor hoeven te doen. De roman Wij wordt verfilmd. Er is pas een Turkse vertaling van De ontelbaren verschenen en een Spaanse van Jacht. Het theaterstuk Vier mannen wordt binnenkort opgevoerd in Australië. ‘Dat is het leuke aan schrijven: als het klaar is, geef je het af en moeten andere mensen ermee verder, terwijl jij rustig kunt toekijken.’
RELEVANT
De genres, onderwerpen en thema’s in het oeuvre van Elvis Peeters waaieren alle kanten uit. ‘Alleen de taal en de stijl zijn herkenbaar. Voor uitgevers is dat lastig, maar wij houden van de afwisseling.’ Nog een constante is maatschappelijke betrokkenheid. ‘We vinden dat een boek relevant moet zijn in de tijd waarin het verschijnt. Ik wil ook een mens zijn die zijn plaats kent in de kosmos. Het is niet omdat iets kan, dat je het ook moet doen. Nicole en ik denken en praten veel over de samenleving. Dat sijpelt uiteraard door in de boeken die we schrijven.’
Zo lijkt het alsof de actualiteit De ontelbaren uit 2005 wil inhalen. In de roman overspoelen miljoenen vluchtelingen het Westen. ‘We zijn onlangs de Turkse vertaling gaan voorstellen in Izmir, de plek van waaruit zoveel vluchtelingen de oversteek naar Griekenland wagen. Dat was frappant’, zegt hij. ‘Weet je, ze noemen het boek profetisch, maar in onze roman is de situatie véél erger dan wat we vandaag meemaken. Als je het zo bekijkt, is er dus nog voldoende tijd om ervoor te zorgen dat de voorspelling niet uitkomt. Maar dan zal iedereen toch anders moeten reageren… We zijn zo bang voor de vluchtelingenstroom, maar als je alle mensen telt die in 2015 naar Europa gevlucht zijn, dan zijn dat er een pak minder dan het publiek van een festival als Werchter!
'Waarom maakt de gezonde appel de rotte niet beter?'
We hebben De ontelbaren geschreven nadat we een studie hadden gelezen die stelde dat als we de hele wereldbevolking dezelfde welvaart willen schenken als die van de gemiddelde Belg, we vier wereldbollen nodig hebben om in alle behoeften te voorzien. Als je zoiets leest, lijkt het niet meer dan logisch dat wie helemaal niks heeft, het wil halen waar het wel is. We zijn binnenkort met 9 miljard mensen. Denk je dat die allemaal lijdzaam gaan toezien hoe rijk wij zijn en zelf verhongeren? Met hardnekkig beschermen van wat we hebben, gaan we het niet redden. De solidariteitsgedachte zal veel sterker moeten worden. Maar je hebt weinig maatschappelijk draagvlak om dingen te veranderen. Politici denken niet verder dan de volgende verkiezingen, terwijl de problemen die we vandaag hebben – denk ook aan de klimaatverandering – zich over generaties uitstrekken. En dus schrijven wij boeken als De ontelbaren in de hoop dat ze kunnen bijdragen tot een andere zienswijze.’
STUKJE WERKELIJKHEID
Toen in 2009 de roman Wij verscheen, ontstond een hetze. Het boek werd geprezen, maar evengoed verguisd als een immoreel boek. Een groepje jongeren verdrijft de verveling met almaar perversere spelletjes. ‘We kregen er haatmails over. En ja, het is een hard boek, maar 95% van wat erin staat, hebben we uit de krant of van het internet: het is een literaire versie van een stukje werkelijkheid.’
De aanleiding van de roman was een samenloop van twee dingen. Op weg naar een vakantiebestemming in Italië zag het schrijversduo enkele meisjes op een brug over de snelweg staan. Ze tilden hun rokjes op en droegen er niets onder… ‘Het gaat snel, je vraagt je af of je het wel goed gezien hebt…’ De beginscène van de roman lag vast: de meisjes veroorzaken bewust een ongeval. Het paste perfect bij het idee dat het echtpaar op dat moment aan het ontwikkelen was. ‘We hadden een reportage gezien waarin wetenschappers nagingen wat voor persoonlijkheden bedrijven zouden hebben als het echte mensen waren. Het bleken stuk voor stuk gewetenloze psychopaten die aan niets anders denken dan winst. Daarop hebben wij doorgedacht: wat als jonge mensen vanuit zo’n filosofie worden opgevoed? Hoe zouden ze in het leven staan? We hebben dat uitgangspunt nergens als een pamflet geponeerd, maar het speelt wel mee.’
ROTTE APPEL
Intussen broedt in de hoofden van het schrijversechtpaar een nieuwe roman. ‘Ik speel met het idee van de rotte appel in de mand. Hij steekt de andere aan en het rotte wordt de norm. Zo gaat het in de maatschappij ook: terroristen veroorzaken een onveilig gevoel, er komen meer camera’s, meer controle, de democratie kalft af. Dat mechanisme houdt me bezig: waarom gebeurt het omgekeerde niet? Waarom maakt de gezonde appel de rotte niet beter? Ik heb geen benul of er iets uit zal voortkomen, want ik weet niet wat Nicole aan het bedenken is.'
'We schrijven altijd eerst een aantal hoofdstukken apart. Vervolgens leggen we alles samen en trekken we naar een koffiehuis om erover te discussiëren. Dat doen we nooit thuis: we kunnen bikkelhard zijn voor elkaar en in het openbaar moet je de discussie toch wat temperen. Soms is het slikken: je ideeën worden al eens afgeslacht. Maar we hebben de afspraak dat we nooit teksten uitbrengen waar we niet allebei 100% achter staan.’ De auteur besluit met een knipoog: ‘Zo komen we dus aan een digitale vergaarbak van onaffe teksten. Ongetwijfeld worden die na onze dood gigantisch succesvol.’
VERBRANDE BRUG: 'Niets voor een schrijver'
Elvis Peeters groeide op in het Grimbergse gehucht Verbrande Brug, in de schaduw van de Cokeries du Brabant. ‘Ik heb er een blije, onbezorgde jeugd gehad. Echt niets voor een schrijver’, lacht hij. ‘We woonden op de grens tussen Grimbergen en Zemst. Onze boerderij en de stallen lagen in Grimbergen, de bietengroef in Eppegem. Nu is die omgeving nogal industrieel geworden, maar in de jaren 60 was het er heerlijk: spelen in het stro, met de koeien, varkens en kippen. Later hadden we jeugdclub Tattoo en in Grimbergen kon je op zondagmiddag naar punkoptredens. Ik woonde echt in de juiste gemeente.’
‘In de jaren 70 heeft Guido Henderickx in ons dorp Verbrande Brug gemaakt, een film met Jan Decleir. Enkele jaren geleden heb ik hem herbekeken op dvd. Het was grappig om mijn jeugd zo nog eens voorbij te zien komen. Mijn zus en haar vriendinnen figureren er zelfs in: je kreeg 50 frank om een namiddag mee te doen. Toen hij in de zalen kwam, heeft de toenmalige pastoor fel tegen de film gepreekt. Een schande was het! Die mens is nu dood, maar als hij wist wat voor boeken wij nu schrijven, zo immoreel… Hij zou weer moeten preken, geen twijfel mogelijk.’
