Als we het lijstje overlopen van de nieuwe soorten die we de voorbije jaren mochten verwelkomen, is het duidelijk: zuidelijke glazenmaker, zuidelijke heidelibel, zuidelijke keizerlibel, zuidelijk spitskopje, zuidelijke bandzweefvlieg, zuidelijke bladvreter, zuidelijke boomsprinkhaan, zuidelijke citroenkorst, zuidelijke grasjager, zuidelijke huisspin, zuidelijke langsprietmot, zuidelijke oeverlibel, zuidelijke schorsloper, zuidelijke sint-jansvlinder, zuidelijke stofuil, zuidelijke veldkrekel, zuidelijke wolzwever, zuidelijke priemkever,... En zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Dit is uiteraard geen toeval meer. De klimaatzones schuiven op, en met hen de planten en dieren die er deel van uitmaken. Voor ons is het een gelegenheid om naar de tuin te kijken en na te denken over deze nieuwe soorten. Zowel de moes- als de siertuin gaan er binnen een aantal jaar best anders uitzien als we over een klimaatproof exemplaar willen beschikken.

Daarom denken we best nu al na welke soorten we al dan niet zaaien of planten, en kijken we naar de soorten die op korte en middellange termijn zullen verdwijnen. Dan ben je beter gewapend tegen de soortenverschuiving die volop aan de gang is.

Eén van de hoofdproblemen wordt de verdroging. Hoe richt je je tuin in zodat je zo weinig mogelijk water verbruikt? Dit zou wel eens dé acute vraag kunnen worden, meer dan we nu voor mogelijk houden.

Een bewuste man of vrouw is er twee waard. En die gaan we nodig hebben om ons voedsel op een duurzame manier te kunnen telen. Dat we daarbij rekening zullen moeten houden met de erbij horende biodiversiteit is nogal wiedes. Zonder glijden we af naar trieste woestijntoestanden. Dat is op veel plaatsen al te zien. Open je ogen en trek de nodige conclusies. Er bestaan veel technieken om de huidige en toekomstige problemen op te vangen. Leer ermee omgaan en je zal versteld staan van de resultaten.