Tekenen onderweg, ik doe het al zo lang. De schetsen houden de tijd vast. Ze geven een beeld van de woonst waarin ik leef, de landschappen die ik doorkruis, het café waar ik uitrust. Schetsboeken van twintig jaar oud geven mijn gemoedstoestand van toen prijs. Wanneer ik een schets maak, gaat de ontmoeting met plek of situatie iets dieper. Ik kijk met meer aandacht. Waarnemen, daar komt het op neer. Het landschap hoeft niet uitzonderlijk te zijn, de situatie mag banaal zijn, maar de ontmoeting moet compleet zijn. Ik heb steeds tekenmateriaal bij me. Het stelt me in staat de omringende wereld te vatten. De Rand getekend, Wim Didelez.

Zondagnamiddag in het centrum van Grimbergen. De prille zon lokt mensen de terrasjes op. Er heerst een gemoedelijke sfeer. De wereld is voor eventjes in harmonie.

Vanaf de lege tribune van het voetbalveld zie ik de toren van de abdijkerk van Grimbergen. De rechtlijnigheid van het voetbalveld en de infrastructuur rondom contrasteren met de krullende barok. Voetbalgejoel versus Gregoriaanse gezangen.

Zondagnamiddag, de zon staat laag. Een gevoel van weemoed overvalt me wanneer ik de vissers bemerk in dit verstilde landschap aan het kanaal. Hun langzame bewegingen geven me de indruk dat de tijd vertraagt.