Wanneer mijn vrouw en ik gingen samen wonen was het snel duidelijk dat er vogels in huis zouden komen’, zegt De Smedt. ‘Vroeger kon je in Brussel nog gewoon vogels kopen op de markt, en dus had ik al snel een paar koppeltjes gewone Australische parkieten in huis, het instapmodel onder de vogels. Ik sloot me aan bij een vogelclub en leerde al snel verschillende soorten kennen. Dat was de start van mijn project. Ik bouwde een grote volière met verschillende compartimenten, zodat ik diverse vogelsoorten elk hun ruimte en plaats kon geven. Niet lang daarna waagde ik de sprong en kocht ik een paar duurdere koningsparkieten. Voor je het weet ben je intensief bezig met je dieren.’

OPKWEKEN VAN KLEINSAF

Intensief is het juiste woord. De Smedt heeft vandaag een indrukwekkende collectie grijze roodstaart- en amazonepapegaaien. Hij is minstens één uur per dag met hen bezig. Wanneer hij tegen de middag thuiskomt van zijn werk, is zijn eerste taak zijn papegaaien voederen met groenten, fruit en kiemzaad. ‘Een hele klus’, lacht hij. ‘Want ze lusten hun groenten en fruit niet zo graag en dus moet ik ze actief aanmoedigen, net als bij peuters die hun eerste fruitpapje leren eten. ‘s Avonds krijgen ze dan een zaadmengeling. Maar daar blijft het niet bij. Ik maak ook tijd om alle kooien te onderhouden en met de dieren te praten.’

Dan is er nog de administratieve kant van zijn liefhebberij. Voor elke vogel die hij binnen krijgt, moet hij een beschrijving maken, aangifte doen en een soort van paspoort aanvragen. ‘Van elk jong stuur ik ook een DNAmonster naar het lab om geslacht en andere informatie te ontvangen. Er komt veel administratie bij kijken die vaak ook traag verloopt. Hierdoor haken heel wat vogelliefhebbers af.’ 

KLEURRIJK KUNSTWERK

Papegaaien houden, is tijdsintensief en niet altijd goedkoop. De Smedt houdt zijn budget in de gaten. Er zijn echter verzamelaars die gigantische bedragen neertellen voor bepaalde soorten. Dat lijkt absurd. En toch. Een fiere papegaai met een intens kleurpalet heeft iets van een kunstwerk. Wanneer het dier dan ook nog eens op een bepaalde manier met zijn baasje weet te communiceren, dan is het de investering wel waard, vindt De Smedt. ‘Om die reden breng ik de grijze roodstaarten met de hand groot. Dan leren ze je kennen en zijn ze minder schuw. Als de kleintjes uit de eieren komen, laat ik hen een aantal dagen bij de ouders, daarna voed ik ze zelf. Daar ben ik gemiddeld drie maanden mee bezig. Best pittig, want die beestjes moeten om de twee uur eten.’ ‘Soms loopt het mis, zoals in de beste huishoudens. Ook in de volière is het niet altijd rozengeur en maneschijn. Dat raakt me dan wel. Ik houd mijn dieren graag in de gaten, ook als ze piepjong zijn, maar dat is niet altijd goed voor hen. Dus heb ik een wildcamera gekocht. Daarmee kan ik de vogels volgen vanaf het moment dat ze uit het ei komen.’

VADER EN MOEDER SPELEN

‘Het gevoel dat ik in staat ben om die kleine vogeltjes groot te brengen, is een heel mooi gevoel. Ik voel me dan een beetje vader en moeder tegelijk. Mijn amazones kennen me. Ze komen een nootje halen, een van hen kan een klein beetje praten, hij geeft een poot. Ja, dat is genieten. Ik droom ervan om nog oranjekuif kaketoes aan te schaffen en ik ben van plan om een nieuwe, grotere volière te maken. Een plek waarin ze ruimte hebben om rond te vliegen, waar ze daglicht hebben, de zon en de regen kunnen voelen. Dat zal mooi zijn. Voor hen en voor mij. Mijn papegaaien zijn prachtig in het zonlicht. Dan zie je ze glanzen en beginnen de vele kleuren te leven. Daar kan je naar blijven kijken.’