Het Reyersviaduct in Brussel wordt dezer dagen gesloopt. Ooit stond hij symbool voor vrijheid en vooruitgang. Voor vlot autoverkeer via de ‘binnenring’, zoals dat strookje stadsautostrade werd genoemd. Voor files en vervuiling. Voor mij staat hij symbool voor wachten en ijzeren discipline. Want, zon of regen, wind of sneeuw, ik stond er. En hij reed langs, pikte mij op net voor de tunnel richting E40. En… een enkele keer vergat hij mij ook en vervloekte ik hem.

Ooit, in 1981, stond ik drie keer per week in de schaduw van het Reyersviaduct te wachten. Hij, mijn coach, pikte er mij op om samen naar de training in Leuven te rijden. In die tijd was hij een topcoach in het Belgische basketbal, enkele jaren voordien zelfs tot coach van het jaar uitgeroepen. Een vriendelijke man. Ik was een opkomend talent, klaar om door te breken in derde nationale. Een vriendelijke jongen.

Waarvan jaloerse ploegmaten soms dachten dat ik in het team stond omdat ik met hem meereed. En ik die dacht dat een ander in mijn plaats speelde omdat hij het aanlegde met zijn dochter. Ach, verzinsels zijn van alle tijden. De coach was streng maar rechtvaardig, zoals een coach behoort te zijn.

Ondanks autoriteit, puberaal gedrag en leeftijdsverschil herinner ik mij dat wij veel hebben gelachen tijdens die autoritten. Hij was een typisch ketje met veel vaderlijke levenswijsheid en een onnavolgbare relativerende humor. Hij liet zich nooit op stang jagen en dat vond ik prachtig.

Eigenlijk had ik mij al dat over en weer gerij zelf op de hals gehaald. Van Leuven afkomstig, was ik zo slim geweest om in Brussel te willen studeren. Weg van thuis, op kot, dat trok aan. Waarom het makkelijk doen als het moeilijk gaat? Maar uiteindelijk heeft al dat gedoe mijn basketcarrière gefnuikt en is dat talent nooit doorgebroken. Jammer, het is een van de weinige dingen waar ik, meer dan dertig jaar later, op stille momenten, spijt van heb. Het is niet anders.

En nu zie ik die kranen het viaduct laag per laag afpellen. Wat het wordt met die nieuwe Reyerslaan zullen we moeten afwachten. Een autoluwe stadsboulevard, zo wordt gezegd. Die teruggegeven wordt aan de mensen. Ik hoop dat het bewaarheid wordt, maar wie de verkeerssituatie in de buurt van het Meiserplein een beetje kent, vreest ervoor.

Voor mij is er binnen enkele dagen - alweer - een symbool, hoe lelijk ook, minder. Een symbool, waar ik op sombere dagen naartoe kon trekken om mij in enige nostalgie te wentelen. De beelden van viaduct en autoritten blijven wel voorgoed in mijn hoofd zitten, draaien er in het rond, en raken er niet uit weg. Ik blijf ze koesteren.