In de keuze geven programmatoren van de culturele centra in de Rand en Brussel aan naar welke voorstelling uit het eigen centrum en een ander centrum in de Rand of Brussel ze dit seizoen uitkijken, alsook hun all-time favorite. 

Veerle WEECK (eindredacteur-coördinator gemeenschapskranten vzw ‘de Rand’)

Ik hou van theater. Dat mag best abstract en experimenteel zijn. Daarom spreekt de excentrieke theaterwereld van Stef Lernous, regisseur van Abattoir Fermé, mij aan. Laatst zag ik A brief history of hell in CC Westrand, een persiflage op de wereld van de hedendaagse kunst. Waar donkere theaterbeelden en weinig tekst (het beeld spreekt!) normaal tot Lernous’ vaste theatercode behoren, was er nu ruimte voor een helder en wit decor, en een stortvloed aan woorden. Ietwat atypische keuzes voor het gezelschap, maar de wanhoop en gruwel van de horror B-films (waar Lernous gek op is en graag aan refereert) vond je wel terug in het woord en in het kunstwerk met ingewanden (De kunstenaar is ontploft! Hij is nu kunst!) op het podium. Geweldig toch?

Mijn zoontje is één jaar en klaar voor zijn eerste bezoekjes aan het theater. Of dat denkt zijn mama toch. Op de planning stonden Nest en Niet drummen van Theater De Spiegel. En binnenkort gaan we samen verdwalen in De Tuin van Sprookjes En Zo in GC de Zandloper. Allemaal producties die geschikt zijn voor de allerjongste kinderen. En de mama? Die geniet minstens even hard mee.

Mijn all-time favorite is onder meer Kommil Foo. De stemmen van de gebroeders Walschaerts en hun teksten met ‘een hoek af’, die soms als een mokerslag binnenkomen. Raf en Mich zijn taalvirtuozen met een twist. Meer heb ik niet nodig. Zet me maar op het verkeerde been. Hoe meer, hoe liever.