Na omzwervingen in onder meer Jette en Grimbergen woont Rik Dewulf nu al enkele jaren in Dilbeek. ‘Al ben ik ook vaak in Alsemberg en Sint-Genesius-Rode te vinden. Eigenlijk ben ik een echte Brusselaar, geboren in hartje Molenbeek.’

Was het een bewuste keuze om in de Rand te komen wonen? ‘Nee, het toeval heeft zijn rol gespeeld en de liefde die ik hier heb gevonden. De leuze die zegt dat een Brusseleir verhuist wanneer zijn behangpapier versleten is, dat gevoel heb ik niet meer. Ik denk dat ik mijn plekje heb gevonden.’

MENSEN MAKEN HET VERSCHIL

‘Het leuke aan de Rand vind ik vooral de mensen rondom mij. Ik voelde mij meteen welkom. Uiteraard moet je dat deels zelf doen – buitenkomen en mensen opzoeken – maar dat ging vlot. Een barbecue bij vrienden, een babbeltje met de buren, ik vind dat belangrijk. Bovendien hebben de inwoners van de Rand een typische, leuke humor en valt er hier veel te ontdekken.’

Ook in zijn werk zoekt Dewulf graag de mensen op. ‘Ik ben tekenaar en auteur sinds 1984, eerst striptekenaar en sinds 2008 richt ik mij vooral op kinderboeken. Ook op dat vlak werk ik graag samen met andere mensen. Zo illustreerde ik het Het Bloebelletjesbos, een verhaal van Ruth Brillens over de boshyacinten in het Hallerbos. Het Kamishibai-miniverteltheater met bijbehorende tekeningen kon door alle scholen in de Rand gratis worden aangevraagd.’

Verder tekende hij flyers, posters en schreef hij mee aan een Sinterklaastoneelstuk. ‘Bijna altijd met andere mensen. De ene dag vind ik wat ik schrijf en teken goed, daags nadien begin ik te twijfelen. Ik heb dan graag een klankbord die zegt dat het goed is. Of die op tijd zegt dat het anders moet. Eén plus één is drie, dat is mijn motto.’

Een motto dat hem succes oplevert, want Dewulf zijn werk is bekend tot ver buiten de landsgrenzen. De avonturen van de vrolijke kip Lotta, waarvoor hij de scenario’s schrijft en Diane Put tekent, werden zelfs in het Chinees en Koreaans vertaald.

INSPIRATIE

Belangrijk voor een creatieveling: de Rand inspireert Dewulf. ‘Ik vertel vaak al lachend dat ik, gewezen stadsmens, het op mijn zenuwen krijg van het ochtendlijke gekweel van de vogels, maar eigenlijk voedt de Rand mijn creativiteit. De warme mensen, de inspanningen van verenigingen om het gemeenschapsleven levendig te houden, de natuur. Vooral de heuvelachtige streek rond Alsemberg, Beersel, Sint-Genesius-Rode vind ik een van de prachtigste stukjes Vlaamse Rand. Je kan er een wandeling van twee uur maken zonder iemand tegen te komen.’

Waarom de Rand zo aantrekt? ‘Moeilijk te verklaren. Misschien moet ik opnieuw naar de stad om het unieke van deze regio onder woorden te kunnen brengen, al zal ik dat niet snel doen. Ik voel me hier als een vis in het water. Ken je dat gevoel waarbij alle puzzelstukjes in elkaar vallen?’

‘Minpunten tegenover de grootstad? Dat je je boodschappen niet te voet kan doen. Hier moet je vaak de auto in. En ook om het eeuwige communautaire gekibbel kunnen we niet heen. Dat leidt toch af en toe tot immobilisme in de regio. Zonde van de energie.’