Greta Houbregs is geboren en getogen in Zonhoven, liep school in Anderlecht, trok nadien naar Leuven, woonde een tijdje in Mechelen, om zich achttien jaar geleden met haar gezin definitief in de Rand te installeren. Een bewuste keuze, want dichter bij haar werk in het UZ Jette.

’De zoektocht naar een huis liep niet van een leien dakje. We hebben destijds heel wat adressen afgeschuimd. Het toeval bracht ons in Asse. Dat was wennen. Ik ben niet de persoon die snel mensen opzoekt of vlot contacten legt, maar het klikte. Gesprekken liepen vanzelf en banden werden gesmeed.’

‘De Rand is een leuke en mooie regio om te wonen. Vooral de natuur spreekt mij aan. Echt geweldig. Mensen fietsen hier vaak hun kilometers en razen voorbij unieke groene plekken zonder echt te genieten van de omgeving. In Limburg is dat anders. De mensen hier zijn aardig, toch mis ik een beetje de typische Limburgse gemoedelijkheid. Zoals onverwachts binnenvallen om een babbeltje te slaan.’

RECYCLAGE

Een statische gemeente kan je Asse bezwaarlijk noemen. ‘Het beweegt hier behoorlijk.  Wijkfeesten waarvoor hele straten worden afgezet bijvoorbeeld, dat kende ik niet. Of neem de Hopduvelfeesten. Het is fijn hoe de hele buurt ernaar toeleeft. Dat doet me denken aan het Zuiden van Frankrijk, de oogstfeesten in kleine dorpjes die de lokale inwoners samenbrengen. Hoewel ik geen rasechte Assenaar ben, vind ik wel dat je van een gemeenschap kan spreken.'

‘Ik heb Asse afgelopen jaren zien veranderen. Niet altijd in positieve zin. Veel charmante winkeltjes zijn uit het straatbeeld verdwenen, met behoorlijk wat leegstand tot gevolg. Ook de mobiliteit is een ramp. Wie langs de Steenweg moet, zit onvermijdelijk vast. Qua mobiliteit is Asse het kneusje van de klas. Ook de veelbesproken ring zal het probleem vermoedelijk niet oplossen. Bovendien zou er opnieuw een stukje natuur verloren gaan.’

‘Ik heb altijd iets gehad met milieu. Ik zie er wel iets in om mensen te sensibiliseren voor de problematiek. Niet belerend, maar op een zachte manier. Destijds runde Houbregs met enkele vrijwilligers een weggeefwinkel in een leegstaand gebouw. ‘Het was een beetje een protestactie tegen de wegwerpmaatschappij. Mensen konden er hun spullen binnenbrengen die ze niet meer gebruikten en je kon er ook alles gratis meenemen. Zo creëer je hergebruik en maak je mensen blij. Helaas werd het pand gesloopt. Zulke initiatieven zou ik graag opnieuw lanceren, te meer omdat er zoveel huizen staan te verkommeren.’

FIETS IN PLAATS VAN AUTO

Een ander heikel punt in de Rand: de taalkwesties. Die laat ze doorgaans aan zich voorbijgaan, hoewel ze pleit voor meer verdraagzaamheid. ‘Dat verfransing tegen de borst stuit, kan ik aannemen, maar ik heb het moeilijk wanneer mensen bewust niet geholpen worden in hun eigen taal. Met enkele woorden Frans of Engels kun je een anderstalige al flink vooruithelpen. Waarschijnlijk zal die persoon dan ook zelf meer zijn best doen, niet?’ 

Een terugkeer naar de heimat zit er niet meteen in. ‘Asse ligt centraal. Antwerpen, Brussel, Gent, Mechelen, alle steden liggen vlakbij. Dat is een groot voordeel. Vroeger was ik verknocht aan mijn wagen. Dat is verleden tijd. Gelukkig. Indien mogelijk verplaats ik mij met mijn elektrische fiets naar het werk. Weg met het fileleed en de parkeerstress, en de natuur is er bij gebaat. Ook de portemonnee, want ik moet geen benzine kopen en krijg er een fietsvergoeding bovenop. Bovendien loopt mijn traject naar het UZ Jette, via het Laarbeekbos, bijna volledig in het groen. Da’s mooi meegenomen.’