'Mi casa es tu casa’, klinkt het ten huize Amerijckx. De gastvrijheid en openheid zit in het gezin ingebakken. Haar verblijf in Mexico zit daar voor veel tussen. Amerijckx groeide op in Asse, liep er school, maar gooide het op haar achttiende over een andere boeg en trok naar het land van de sombrero, waar ze later ook de papa van haar twee kinderen ontmoette. ‘Ik heb er vijftien jaar gewoond. Onder meer in de hoofdstad, waar ik studeerde en vervolgens aan de universiteit als lerares aan de slag kon. Maar vooral de jaren aan de Westkust, pal aan een overweldigend vulkanisch natuurgebied, was een geweldige ervaring. Als bevlogen bergbeklimmer was het volop genieten van mijn grote passie.’ Nadat haar huwelijk op de klippen liep, keerde ze met haar kroost terug huiswaarts, naar Asse, net buiten het centrum.

MEER SPONTANITEIT

Die aanpassing liep niet van een leien dakje. ‘Aanvankelijk voelde het aan als een vreemde in eigen land. Vooral de dagelijkse hectiek, de stress waarmee men hier door het leven raast, is frappant. Dat was ik niet gewoon. We leven hier in een opgejaagde, resultaatgerichte maatschappij. Ons dagelijks leven is een race tegen de klok. Met minder middelen genieten Mexicanen veel meer van het moment. Carpe diem, als het ware. Het lijkt alsof we die vaardigheid zijn kwijtgeraakt.’

‘Asse is een leuke plek om te wonen. Toch mis ik de ongedwongen babbeltjes, in de winkel bijvoorbeeld, of een simpele goeiedag op straat. Wat meer spontaniteit in het leven kan geen kwaad. Mensen nemen niet meer de tijd om naar elkaar te luisteren. Dat was vroeger anders. Toen had je nog een slager, een warme bakker, een kruidenier of krantenwinkel waar mensen elkaar ontmoetten. Letterlijk. Die kleine handelszaken verdwijnen uit het straatbeeld en dat gaat ten koste van de sociale contacten.’

INZETTEN VOOR BETERE WERELD

‘Als ik mijn hoofd wil leegmaken, ga ik sporten. Joggen in de natuur dichtbij is een ideale manier om te ontspannen en te genieten. Zo heb ik ook mijn huidige partner ontmoet’, lacht ze. ‘Koken is een andere passie. Een lekkere Mexicaanse schotel bijvoorbeeld, maar evengoed simpele gerechten uit andere keukens. Hier staat de deur altijd open. Wanneer iemand aanklopt en mee aan tafel schuift, ben ik gelukkig.’ 

‘Asse heeft veel te bieden, onder meer een jeugdhuis, een sportcomplex. Maar de aandacht en zorg voor oudere mensen is een knelpunt. Dat geldt trouwens voor het hele land. Oudere mensen zijn vaak eenzaam in België. Wanneer ze hulpbehoevend worden, nemen de kinderen amper de tijd om zich over hen te bekommeren of indien nodig in huis te nemen. Vaak wegens tijdsgebrek. Jammer.’ 

Wat haar stoort? ‘De files. Een oplossing voor het mobiliteitsprobleem zou mij gelukkig maken. En dat er wordt gewaakt over het groen in de regio. De natuur die nog rest mag niet worden volgebouwd. Ik vind het ook belangrijk om je in te zetten voor een betere wereld. Vlaanderen, en bij uitbreiding het hele westen, zijn te grote vervuilers. Voor het klimaat is het vijf voor twaalf. De jonge generatie is zich daarvan bewust. Dat is positief.’