Nordmann brengt een avontuurlijke mix van impro-achtige partijen, aanstekelijke riffs en stuwende ritmes, evenzeer geïnspireerd door jazz als door blues, rock of noise. Het hoeft niet te verwonderen dat dit viertal van een uitdaging houdt. Lees: een soundtrack schrijven bij een horrorfilm uit de jaren 1950. De film in kwestie is Dementia, een donkere, surreële cultprent die het midden houdt tussen avant-garde en B-film. Wat we precies mogen verwachten van Nordmann plays Dementia vertelt saxofonist Matthias De Craene.

‘Toen De Bijloke een festival met als thema ‘angst’ organiseerde, vroeg men ons of we muziek wilden maken bij een film. We gingen op zoek naar een oude horrorfilm, en uiteindelijk kwam Peter Vermeersch van Flat Earth Society met Dementia aandraven. Het is een heel weirde film over een vrouw die wakker wordt in een hotelkamer en vervolgens een moord ziet gebeuren. Uiteindelijk wordt de vrouw opnieuw wakker in een hotelkamer, dus je weet niet goed of het een droom was of het zich werkelijk heeft afgespeeld. In feite maakt de vrouw een psychose mee. De film heeft geen dialogen en het is allemaal op een absurde, soms heel eenvoudige wijze in beeld gebracht. Echt een vree maf ding.’ 

Inspirerend om daar muzikaal mee aan de slag te gaan?

‘Inderdaad. Onder de beelden hebben we soms minimalistische, soms heel heftige begeleiding gestoken, en af en toe ook wat humor. Eigenlijk alle facetten die je in de muziek van Nordmann terugvindt. Tijdens het maken hebben we vanalles uitgeprobeerd. Het ging er om welke sfeer onder welk beeld te steken zonder de film oneer aan te doen. Intussen hebben we de film zo’n vijftig keer gezien. Altijd in stilte, we hebben nooit naar de originele soundtrack geluisterd zodat we er niet door werden beïnvloed. Ik hou wel van dat duistere, van die dunne grens tussen droom en werkelijkheid.’

Hoe hebben jullie de sound van Nordmann ontwikkeld?

‘Door veel samen te spelen. We leerden elkaar kennen op het conservatorium, maar hebben alle vier een totaal andere achtergrond en luisteren naar heel uiteenlopende muziek. Als we nummers meebrengen naar het repetitiehok blijft daar na het sleutelen aan de muziek maar een tiende van over. We gaan altijd op zoek naar de versie waar alle bandleden zich goed bij voelen. Dat vertraagt het proces, maar door er zo bewust mee bezig te zijn en er de tijd over heen te laten gaan, kom je tot een uniek geluid.’ 

Omschrijven jullie het als jazz of liever niet?

‘Dat is een moeilijke vraag. Wat is jazz precies? Moeilijk te zeggen. Jazz bestaat in vele vormen. Aanvankelijk improviseerden we en schurkten we meer tegen jazz aan dan nu. Met onze laatste plaat proberen we instrumentale songs neer te zetten. Niet dat we het improviseren ontwijken, maar we gaan wel bewuster om met songstructuren. En we proberen de nummers ook compact te houden. Het hoeft geen tien minuten meer te duren. Soms komen de dingen vanzelf, soms gaan we actief op zoek naar nieuwe mogelijkheden. Het is in alle geval boeiend om andere facetten van ons muzikaal potentieel te onderzoeken. Momenteel zijn we nieuwe nummers aan het schrijven voor een album dat normaal in het voorjaar van 2020 zal uitkomen.’

Wat is het grote verschil tussen het maken van een live soundtrack en een plaat?

‘Bij een plaat begin je met een concept. Je hebt een idee van wat je wil vertellen en waar je naartoe wil, maar het blijft toch abstract tot de nummers er zijn. Bij film ligt het verhaal vast, de sfeer wordt heel erg bepaald door het visuele. Als we een plaat maken, beginnen we van scratch. Wat we vaak proberen, is een visuele trip maken met onze muziek. Als we de plaat samenstellen, houden we er rekening mee dat de sferen elkaar afwisselen. Deze soundtrack live spelen, is ook helemaal anders dan een concert. De film staat centraal, wij zitten neer, alles is strak getimed, want we kozen ervoor om de muziek perfect simultaan met de beelden te laten lopen. De muziek staat hier helemaal in dienst van de film.’

DI • 12 MAA • 20.00
Nordmann plays Dementia
Zaventem, CC De Factorij, 02 307 72 72