Het was aanvankelijk niet meer dan een dagdroom. Het kleurrijke universum van de Spaanse regisseur Pedro Almodóvar fascineert Laurence Roothooft al lang. Films zoals Mujeres al borde de un ataque de nervios (Vrouwen op de rand van een zenuwinzinking), Todo sobre mi madre (Alles over mijn moeder) of Hable con ella (Praat met haar) zitten vol leven, alles is groot en vol pathetiek. Het drama rolt zomaar uit de hoorn van een telefoon en de personages zijn nooit doorsnee. Al van in de jaren tachtig weeft Almodóvar thema’s zoals homoseksualiteit, transseksualiteit en genderfluïditeit door zijn films, zonder ze daarom te problematiseren of nadrukkelijk in de verf te zetten. ‘Daarmee was hij zijn tijd ver vooruit.’

Stiekem vond Roothooft dat ze een perfecte Almodóvar-actrice zou zijn. ‘Zijn personages winden er nooit doekjes om. Elke dialoog is heel direct. Ik communiceer zelf ook graag zo, maar hier in België werkt dat niet. De meeste mensen zijn nogal gereserveerd. Door zo direct te zijn, jaag ik ze snel in het harnas of kwets ik ze, terwijl dat helemaal niet de bedoeling is. In de wereld van Almodóvar zou dat geen probleem zijn.’ Waarom dus geen voorstelling maken in de vorm van een auditie? Ze zou de regisseur uitnodigen en zo in zijn volgende film terecht komen. ‘Dat was de beginfantasie’, lacht de actrice. ‘Vervolgens is er iets helemaal anders uit gegroeid.’

Goede chemie

Laurence Roothooft maakte de voorstelling bij het Mechelse Arsenaal/Lazarus, samen met choreograaf, danser en theatermaker Randi De Vlieghe en acteurs Steven Beersmans en Els Olaerts. De bewegingstaal van De Vlieghe drukt een duidelijke stempel op de voorstelling. ‘Ik had al met Randi samengewerkt. In 2012 maakte hij bij HetPaleis Zoo doen ze de dingen, een dansvoorstelling voor 6+. Daar heb ik ook Steven Beersmans ontmoet. Het was een fantastische ervaring omdat er een goede chemie tussen ons drieën bestond. Daarom wou ik opnieuw met hen werken. Randi maakt beweging altijd op een interessante manier theatraal.’ Els Olaerts ontmoette ze op de set van de serie Gent West. ‘Ik was meteen nieuwsgierig naar een samenwerking met haar. Ze is ouder dan ik en ik wilde graag verschillende generaties in mijn stuk. Ook dat doet Almodóvar. Hij voert veel vrouwen op, van alle leeftijden, rangen en standen. Heel mooi vind ik dat.’

Het lijden van de mens

Imiteren of kopiëren wilde het viertal niet. Daarom gingen ze aan de slag met enkel de sfeer van Almodóvar in het achterhoofd. ‘We hebben zelf Almodóvar-achtige personages gecreëerd door ons te verkleden, te schminken en te improviseren. Ook grote emoties en hartstochtelijke motieven kwamen aan bod, het ‘heel hard iets willen’ van de personages.’ Een klassiek verhaal is er niet uit gegroeid. De toeschouwer volgt meer de innerlijke lijnen die de personages uitzetten. In het universum dat de makers zo creëren, krijgt het ongefilterde lijden van de mens een rechtmatige plek. ‘Elk personage mag al wat het vindt, denkt en voelt ten volle uitdrukken. In het gewone leven kan dat niet. Mensen lopen in de pas en dat betekent dat ze hun leed vaak een beetje wegduwen.’

Energie en spelplezier

‘We gebruiken een grote speelstijl, maar we zoeken er tegelijk de kwetsbaarheid in op’, legt Roothooft uit. ‘Niet elke acteur gaat op dezelfde manier met zo’n ongewoon stuk om. ‘De ene moet je wat pushen, de andere net afremmen. Het mooie is dat zulke verschillen een onderdeel worden van de voorstelling. Uiteindelijk hebben we nu drie personages die constant alle kanten uitgaan, en daartegenover eentje dat zich wat meer beschouwend opstelt. Dat zorgt voor een mooie spanning.’ Het zichtbare spelplezier dat van de voorstelling afstraalt, is volgens Roothooft haar grote kracht geworden. ‘Dat is ook wat we van het publiek horen. We brengen een soort theater dat de meeste mensen niet gewend zijn, maar ze zijn aangenaam verrast door de energie die erin zit.’

DO · 30 JAN · 20.30
Muy Complicado
Arsenaal
Vilvoorde, CC Het Bolwerk, 02 255 46 90