Jullie zijn geliefd bij pers en publiek, de voorstellingen zijn meestal uitverkocht. Brengt dat druk met zich mee?  

'Dat zorgt voor gezonde stress. Het is telkens een oefening om onze signatuur in een nieuw kleed te steken. Deze keer hanteren we een andere vertelstructuur. Normaal spelen onze voorstellingen zich af in real time: het publiek komt aan op de locatie en wordt ondergedompeld in het gebeuren. Nu vertellen we iemands levensverhaal. Daarvoor springen we terug in de tijd en tonen we fragmenten uit zijn leven. We brengen de momenten in beeld die het verschil maken of onomkeerbaar zijn.’

Gebeurtenissen waar je op terugkijkt en denkt: had ik dat maar anders gedaan?

‘Inderdaad. Het gaat ook over hoe je de tijd nooit kan inhalen. Welke personen maken je tot wie je vandaag geworden bent. Dat vonden we een interessant uitgangspunt.’

Studio Orka kiest voor ongewone locaties en een scenografie die de innerlijke wereld van de personages verbeeldt. Geldt dat ook voor Craquelé?

‘Deze keer kozen we een kerk als locatie omdat mensen er toch nog steeds samenkomen voor belangrijke rituelen, zoals een trouw of communie. Op een begrafenis ontmoet je mensen die je al jaren niet meer hebt gezien. De voorstelling vertelt het levensverhaal van Dinsdag (Titus De Voogdt), hij wordt als vondeling achtergelaten in de kerk en wordt er opgevangen door Nestor (de grafdelver) en Hilde (de vrouw van de begrafenisondernemer). Dinsdag wil de kerk zelden verlaten omdat hij blijft hopen dat zijn moeder hem ooit komt ophalen. Deze verlatingsangst tekent zijn leven. Toch is hij geen kluizenaar. Het is een ode aan mensen die niet meestappen in de ratrace, maar op hun eigen tempo leven.’

Repeteren jullie op locatie?

‘Eerst hebben we een brainstormperiode waarin we de verhaallijnen en personages ontwikkelen. Eens dit helder repeteren we op locatie. Het monumentale van een kerk, de sfeer die er hangt,… daar kan je niet omheen. Zoals altijd construeren we het verhaal samen, de acteurs brengen veel aan via improvisatie. Ze maken en schrijven hun eigen personage. Leidraad: de kleine en grote mijlpalen in een mensenleven. Iedereen leeft tegenwoordig zo individualistisch, mensen hebben het zo moeilijk om tijd te maken voor elkaar. Craquelé gaat over wat het doet met een mens als hij alleen achterblijft, over de scheurtjes in het leven. Maar niet alles is onomkeerbaar.’

Het is hoopgevend?

‘We zijn het aan ons jong publiek verplicht om hoop te geven. Studio Orka mijdt in zijn voorstellingen de hardheid van het leven niet, maar we willen wel meegeven dat sommige barsten hersteld kunnen worden als je goed omringd bent. We wilden het ook hebben over spijt. Mensen denken op het einde van hun leven vaak: ‘had ik maar…’. Je moet de kansen grijpen wanneer ze zich voordoen. Dominique Van Malder speelt een grafdelver wiens vrouw in het kraambed is overleden. Hij verdringt zijn verdriet en weigert erover te praten met zijn zoon, met alle gevolgen vandien. Het zou fijn zijn als mensen na het zien van de voorstelling eindelijk de moed hebben om de telefoon te nemen en te zeggen ‘ik zie je graag’ of ‘sorry voor wat ik toen heb gedaan’. Want waarvan moet je het meeste spijt hebben? Van de dingen die je wel hebt gedaan of die je niet hebt gedaan?’

Kinderen begrijpen veel meer dan we denken?

‘Zij voelen hetzelfde als volwassenen, ze gaan gewoon op een andere manier met de dingen om. Het feit dat we verschillende generaties samenbrengen levert sowieso veel op. Het weekt gesprekken los. In Mijnheer Porselein huilt Bruno hartverscheurend om de dood van zijn huisdier. Weken na de voorstelling mailde een mama me dat haar zoontje voor het eerst in maanden had gepraat over de dood van zijn opa. Hij had gezegd dat hij zich zoals Bruno voelde. Die herkenbaarheid, daar streven we naar. Zonder te betuttelen. We maken theater voor alle leeftijden met de bedoeling om mensen, toch heel even, dichter bij elkaar te brengen.’

21, 22, 23, 24 EN 28 FEB • 15.00 en 19.30
Craquelé (+8j)
Studio Orka
Halle, Sint-Rochuskerk, 02 466 20 30 of 02 307 72 72 of 02 263 03 43